Στις 18-20 Νοεμβρίου διεξήχθη η Πανελλήνια εκδρομή του DELTA HF INTEGRALE HELLENIC CLUB στη Ναύπακτο. Είναι ένα γεγονός που γίνεται κάθε χρόνο από την λέσχη μας με διαφορετικό προορισμό. Είναι μια ευκαιρία να βρεθούμε όλα σχεδόν τα μέλη της λέσχης μας από όλη την Ελλάδα, καθώς κι όποιος άλλος φίλος θέλει να ακολουθήσει, να χαρούμε τις βασίλισσες μας, να επισκεφθούμε μέρη της Ελλάδας μας που δεν έχουμε ξαναπάει σαν λέσχη. Σ αυτή την εκδρομή ήταν σύμμαχος κι ο καιρός, αν κι είμαστε στο τέλος του φθινοπώρου παρ’ όλο που μας τα χάλασε λίγο την Κυριακή το μεσημέρι.
Με σημείο συνάντησης τα διόδια της Ελευσίνας, ξεκινήσαμε άλλοι Παρασκευή πρωί κι οι υπόλοιποι το απόγευμα και μπαίνοντας στη Ναύπακτο, η πόλη ένοιωσε από κοντά τις Ιταλίδες Κυρίες μας, αποσπώντας την προσοχή τους κατά το πέρασμα μας. Επίσης είχαμε και την συμμετοχή μερικών μελών με τα αυτοκίνητα τους από το LANCIA DELTA HPE CLUB, δηλαδή κατόχων LANCIA DELTA της επόμενης γενιάς από την INTEGRALE, που μας ακολουθούν σε αρκετές εκδρομές κι εκδηλώσεις που παίρνουμε μέρος.
Έχοντας ελεύθερο το βράδυ της Παρασκευής, επισκεφθήκαμε το γραφικό λιμανάκι της πόλης τρώγοντας βραδινό στα υπέροχα μεζεδοπωλεία της πόλης, ντυμένοι ομοιόμορφα με τα ρούχα της λέσχης όπως πάντα στην ομαδική αυτή εξόρμηση. Ξημερώνοντας το Σάββατο, μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, αναχωρησαμε βάσει προγράμματος για την ορεινή Ναυπακτία. Ο προορισμός μας ήταν η Άνω Χώρα η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο πάνω από 1.200 μέτρα χωμένη μέσα στα βουνά.
Η διαδρομή κράτησε περίπου μιάμιση ώρα μέσα στα κατάφυτα βουνά σε δρόμους φιδίσιους και στενούς χωρίς ορατότητα. Το τοπίο ήταν σαν να έβλεπες μια ατελείωτη ζωγραφιά γεμάτη χρώματα με κυρίαρχα το κίτρινο και το καφέ να επικρατούν, όντας φθινόπωρο, καθώς τα φύλλα από τα δέντρα ήταν πεσμένα δεξιά κι αριστερά στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Επίσης πρέπει να αναφέρω ότι σε αρκετά σημεία υπήρχαν πολλές πέτρες από κατολισθήσεις, πράγμα που δεν επέτρεπε κανέναν εφησυχασμό. Όσο ανεβαίναμε τα βουνά, το ψιλόβροχο γινόταν αρκετά έντονο περνώντας από γραφικά γεφυράκια και το μόνο που χαλούσε την υπέροχη ηρεμία ήταν ο ήχος από τις Ιταλίδες Κυρίες μας, δίνοντας μια άλλη διάσταση στη ζωή του τόπου.
Ύστερα από λίγη ώρα, το convoy έφθασε στην Άνω Χώρα, ένα χωριό σκαρφαλωμένο στην πλαγιά του βουνού. Έχοντας προγραμματισει το μεσημεριανό φαγητό σε μια ψησταριά λίγο έξω από το χωριό κι ενώ άρχισε έντονη βροχόπτωση, εγκαταλείφθηκε η ιδέα μιας φωτογράφησης με τα αυτοκίνητα στο χωριό. Αναρωτιέμαι βλέποντας το χωριό απέναντι, πώς είναι δυνατόν να ζουν κάποιοι σε τέτοια μέρη, τόσο απομονωμένα από τις πόλεις, χωρίς τις ανέσεις που έχουμε εμείς; Μαζεύουν ξύλα για να περάσουν το χειμώνα, καθώς και προμήθειες γιατί αρκετές φορές μένουν αποκλεισμένοι από τα χιόνια. Αν χρειαστούν ιατρική περίθαλψη σε τόσο δυσπρόσιτα μέρη, τότε τι γίνεται; Μετά από αυτές τις σύντομες σκέψεις, επανήλθα στην πραγματικότητα, που δεν ήταν άλλη από ζαρκάδι στιφάδο, κότσι χοιρινό και πολλούς άλλους μεζέδες που ήρθαν στα τραπέζια μας. Ύστερα από ένα δίωρο φαγοπότι με πειράγματα και γέλια, ήρθε η ώρα της αναχώρησης κι επιστροφής στο ξενοδοχείο. Επιστροφή που διήρκεσε περισσότερο λόγω του ότι έπρεπε να αποθανατισουμε τα μαγευτικά τοπία που ξαναβλέπαμε με τις Ιταλίδες μας.
Σε αρκετά σημεία της διαδρομής κάναμε στάσεις για φωτογραφίες, έτσι το σκοτάδι μας βρήκε καθ’ οδόν προς τη Ναύπακτο. Μετά από μία ολιγόωρη ανάπαυση, βγήκαμε έξω για το βραδινό φαγητό. Σάββατο βράδυ στο τέλος Νοεμβρίου, η βραδιά ήταν τόσο ήπια λες κι ήταν άνοιξη, η θάλασσα ατάραχη και περπατώντας μέχρι το κέντρο της πόλης, τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κι ο κόσμος καθόταν έξω. Μετά το γεύμα, επιστροφή στο ξενοδοχείο για τα καθιερωμένα πηγαδάκια μέχρι αργά. Κυριακή πρωί, αφού ο ήλιος είχε βγει για τα καλά, όλη η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο, μερικοί από μας βρήκαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε το Ενετικό κάστρο της Ναυπάκτου το οποίο δεσπόζει πάνω στο λόφο που βρίσκεται δίπλα στην πόλη. Φθάνοντας εκεί, απολαμβάνει κανείς την καταπληκτική θέα που προσφέρει το κάστρο έχοντας όλη τη Ναύπακτο στα πόδια του. Μετά την επίσκεψη στο κάστρο, αναχωρησαμε για το Μεσολόγγι για το μεσημεριανό φαγητό. Ξεκινώντας, δυστυχώς ο καιρός χάλασε και στη μέση της διαδρομής άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς με ελάχιστη έως μηδαμινή ορατότητα για λίγη ώρα.
Αφού φάγαμε στο Μεσολόγγι κι ενώ η βροχή σταμάτησε, κάναμε μια επίσκεψη στον κήπο των Ηρώων ένα μέρος που πρέπει να πάει κάποιος φθάνοντας στο Μεσολόγγι. Ύστερα κάναμε μια γρήγορη βόλτα στη λιμνοθάλασσα και στο μουσείο άλατος που βρίσκεται εκεί. Αν κι ο καιρός άρχισε πάλι να χαλάει, προλάβαμε μια γρήγορη φωτογράφηση με τις Ιταλίδες μας πριν την επιστροφή στην Αθήνα. Φθάνοντας στην πόλη μας αργά το απόγευμα, άλλη μια εκδρομή έφθασε στο τέλος της. Μια συνάντηση με φίλους, γεμάτη γέλιο συζητήσεις και κέφι, που γίνεται κάθε χρόνο όπως κι αρκετά events κι όλα τα οφείλουμε στην αγάπη μας για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Την αγάπη αυτή την βλέπουμε κάθε φορά που θα βγούμε βόλτα και μας τη δείχνει απλόχερα ο κόσμος, μεγάλοι αλλά και μικρότεροι, που ήταν ακόμη αγέννητοι όταν κυκλοφόρησε αυτό το αυτοκίνητο, είτε με τα λόγια τους είτε με την κόρνα τους όταν μας βλέπουν στο δρόμο. Πραγματικά είναι παράξενο το συναίσθημα να βλέπεις το θαυμασμό που δείχνουν άγνωστοι συνάνθρωποι μας για τις Κυρίες μας.
Lancia Deltona vs Porsche 911 GTS: τετρακίνητες καλλονές με αγωνιστική εμπλοκή!
Θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους που έτρεξαν για να οργανώσουν την εκδρομή, όπως κι όσους κατάφεραν να συμμετάσχουν. Αλλά και σε όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν, εύχομαι να βρεθούμε την επόμενη φορά. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω για την τιμή και την φιλοξενία την ιστοσελίδα που μας έδωσε τον χώρο να σας πω ορισμένα πράγματα για εμάς, ειδικά όμως τον φίλο Δημήτρη που χωρίς αυτόν δε θα μπορούσα να σας γνωρίσω. Ζητώ συγγνώμη αν σας κούρασα και θέλω να σας ενημερώσω ότι όποιος θέλει να μας συναντήσει, η λέσχη μας βρίσκεται στην οδό Πλαστήρα 44 στους Αγίους Αναργύρους. Θα μας βρείτε εκεί κάθε Τετάρτη απόγευμα ή στην ιστοσελίδα μας και στο Fb.
Αθανάσιος Νότης