Συνέχεια από το Τα οχήματά μας #9:
Είχα την τύχη να οδηγήσω για μία ολόκληρη (αξέχαστη) βραδιά ένα από τα πρώτα MR2 που πάτησε τους τροχούς του επί ελληνικού εδάφους, πίσω τον Μάιο του 2000. Ομολογώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει ποτέ. Κάποιους μήνες αργότερα οδήγησα και ένα ΜΧ-5 1.8, το γνωστό δημοσιογραφικό (BRG με μπεζ δερμάτινα καθίσματα και την πινακίδα ΖΖΖ-2000 – είχε συμμετάσχει και σε video-clip της Πέγκυς Ζήνα, αχ Πεγκάρα!). Το MR2 μού είχε αρέσει πολύ περισσότερο, αν και για αυτό ευθύνεται και η μικρής διάρκειας οδήγηση του ΜΧ, αλλά και τα εξαιρετικά φθαρμένα του ελαστικά, που δεν επέτρεπαν σε έναν αμύητο ακόμα στην πλαγιολίσθηση να εξερευνήσει τις δυνατότητες αυτού του σπάνιου αυτοκινήτου. Τέσσερα χρόνια μετά, η αναζήτηση φθηνού, αξιόπιστου και παιχνιδιάρικου roadster έφερε ένα ΜΧ του 1990 στο γκαράζ μου. Κόλλησα και κάπως έτσι, μετά ακολούθησαν άλλα δύο Miata, όλα αγορασμένα μέσα σε ένα εξάμηνο. Πάντα όμως παραμένει το ερώτημα αν έκανα καλά και το επέλεξα, τη στιγμή που με αντίστοιχα χρήματα με το Μκ2.5 1.8 Sporty μπορούσε να αποκτήσω ένα μεταχειρισμένο MR2. Αυτό θα ήταν το λογικό αφού μου είχε κάνει τόσο καλύτερη εντύπωση στο παρελθόν.
Θυμάμαι όμως το πόσο απότομο ήταν το κεντρομήχανο κι ότι κατάφερε να με τρομάξει μία από τις ελάχιστες φορές που ξεθάρρεψα εκείνη τη βραδιά μαζί του. Απαιτούσε να ξεχάσεις ό,τι ήξερες για την οδήγηση και να αρχίσεις πάλι από την αρχή. Μαζί του. Σίγουρα η τοποθέτηση του κινητήρα στο κέντρο κι η περίεργη-δύστροπη συμπεριφορά του, που σε ξανακάθιζε στα θρανία, έδιναν έναν πιο εξωτικό αέρα στη συγκεκριμένη κατασκευή. Θυμάμαι ότι η θέση οδήγησης με βόλευε πολύ περισσότερο, ότι ο αέρας δε με ενοχλούσε ακόμα και στα πολλά χιλιόμετρα. Το τιμόνι του ήταν καταπληκτικό. Τέτοια αμεσότητα δεν είχα ξαναβιώσει. Η διόρθωση της ολίσθησης γινόταν τηλεπαθητικά, με τους καρπούς και μόνο, σε αντίθεση με το Miata. Ήξερα όμως ότι αν τα αντανακλαστικά μου αργούσαν και δεν το μάζευα αμέσως, τότε η σβούρα ήταν σίγουρη.
Όσο περισσότερο ζούσα κι εμβάθυνα στις δυνατότητες του Miata, τόσο περισσότερο θεωρούσα ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Βιώνοντας τη φιλικότητα του πλαισίου που σου επιτρέπει να κινείσαι με παράλογες για δημόσιο δρόμο γωνίες, δε μπορείς παρά να απορήσεις με το MR2. Αφού δεν κατασκευάστηκε για να τρελάνει τα χρονόμετρα, έπρεπε να είναι τόσο απόλυτο; Δεν είναι κανένα πανάκριβο supercar, είναι ένα προσιτό αυτοκίνητο, που μπορούν να αποκτήσουν κι απλοί καθημερινοί οδηγοί για καθημερινό τους όχημα. Μου θυμίζει κάτι από 106 Rallye. Αγωνιστική αίσθηση για τους πολλούς, ακόμα κι αν γκρεμοτσακίζονται επειδή δεν έχουν το οδηγικό υπόβαθρο.
Έπειτα, είναι το θέμα της εμφάνισης. Αν κι υποκειμενικό, πιστεύω ότι το ΜΧ έχει ένα πολύ πιο αρμονικό και όμορφο σχήμα από το MR2. Αλλά βέβαια, γούστα είναι αυτά. Και βέβαια, είναι πολύ πιο πρακτικό, μπορείς να κάνεις και ένα ταξιδάκι.
Τελικά, μάλλον στάθηκα τυχερός. Το MR2 είναι το αυτοκίνητο που θα σε τρελάνει αν το οδηγήσεις για μία νύχτα, που θα σε κάνει να χάσεις τον ύπνο σου. Αλλά το Miata είναι αυτό που θα θες στο γκαράζ σου, που θα σε κάνει βασιλιά της πλαγιολίσθησης, που θα γεμίσει με αναμνήσεις το άλμπουμ της μνήμης σου. Ψήφος στο Miata λοιπόν. Η αξία του ηττημένου δίνει κύρος στον νικητή! Άραγε είμαι αντικειμενικός ή απλώς κοιτάω να ευλογήσω τα γένια μου για την επιλογή μου;
ΥΓ. Αύγουστος 2022, δέκα και πλέον χρόνια χωρίς roadster. Αν έψαχνα τώρα για μεταχειρισμένο, η επιλογή μου θα ήταν το κεντρομήχανο της Toyota. Για κάτι πιο ανόθευτο κι απόλυτο. Να δοκιμάσω και κάτι διαφορετικό βρε αδερφέ. Φτάνουν τρία Miata, πήξαμε!
Συνεχίζεται…