Συνέχεια από το Τα οχήματά μας #8:
Γιατί μαμά; Αθώες παιδικές ερωτήσεις ενός αθεράπευτου εραστή της γρήγορης οδήγησης (Εμπειριών το ανάγνωσμα)
Γιατί μαμά το κιβώτιο της Miatάρας μού φαίνεται μακρύ και νομίζω ότι ψιλοσκαλώνει;
Γιατί μαμά νομίζω ότι το πεντάλ του γκαζιού είναι συνδεδεμένο με το τίποτα; Να, έχω τετάρτη και 2.500 σαλ., τερματίζω τη διαδρομή του γκαζιού και δε συμβαίνει τίποτα…
Γιατί μαμά το τιμόνι μού φαίνεται αργό, πολύ ελαφρύ και πολύ οικογενειακό; Έτσι ακριβώς νιώθω όταν μπαίνω σε ένα πολιτισμένο άοσμο κουβά μεταφορών μετά το φοβερό και τρομερό μου ΜΧ-5. Γιατί τώρα νιώθω το ίδιο πίσω από το τιμόνι του πολυαγαπημένου μου roadster;
Γιατί νιώθω το αμάξωμα να εκτελεί τις εντολές μου με μια απειροελάχιστη μεν, υπαρκτή δε καθυστέρηση; Και γιατί τις εκτελεί ελαφρώς φιλτραρισμένες, λες και θέλει να με προστατεύσει από κάποιο μου λάθος; Ιδέα μου είναι ή πραγματικότητα;
Γιατί το εσωτερικό δείχνει εντελώς ανέμπευστο και μουντό;
Η απάντηση είναι απλή… και δεν έχετε παρά να προφέρετε το θανατηφόρο συνδυασμό ενός γράμματος κι ενός αριθμού… καλύτερα αργά και βασανιστικά… Ες… Δύο… Χιλιάδες… ή S2000 για να είμαστε ακριβείς.
Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη φράση από αυτή ενός συνοδοιπόρου συMiatόβιου… Το MX-5 είναι σχολείο, το S2000 πανεπιστήμιο… Και δε μιλάμε για κάνα ΤΕΙ της πλάκας, αλλά για μία από τις πιο ξακουστές και περιζήτητες σχολές της χώρας (του Ανατέλλοντος Ηλίου ντε). Μία σχολή στην οποία είναι ευκολότερο να εισαχθείς (50 χιλιάδες ευρώ) παρά να αποφοιτήσεις (να τιθασεύσεις το ΟΠΛΟ). Μία σχολή με υποδειγματικές διδασκαλίες στην κατασκευή μιας καθαρόαιμης αγωνιστικής μηχανής.
Δεν εκπλήσσομαι που τα περισσότερα S έχουν συνάψει στενές σχέσεις με τα τοπικά φαναρτζίδικα. Το αυτοκίνητο κάνει ακριβώς ό,τι το προστάζεις, οπότε πρόσεξε αυτά που θα βγουν (όχι από το στόμα σου, αλλά…) από μέσα σου, να είναι τα σωστά, τα πρέποντα. Δε θυμάμαι να έχω ξανασυναντήσει τέτοιο δέσιμο αυτοκινήτου κι οδηγού (κι όχι, δεν έχω οδηγήσει Elise). Είναι ταυτόχρονα το πιο φιλικό αυτοκίνητο που έχω οδηγήσει και μάλλον το πιο δύσκολο (ναι, MG και MR-2 συγκαταλέγονται στο οδηγικό μου πορτφόλιο, κάνοντας δυσκολότερη την ανάδειξη νικητή).
Είναι το πιο φιλικό γιατί δε θα σε προδώσει ποτέ. Oδήγησα το S ενός φίλου μου για 25-30 γύρους μέσα στα Μέγαρα και δεν έκανα ούτε μισό τετ-α-κέ, παρ’ ότι επιτέθηκα από την πρώτη στροφή και προσπάθησα να τερματίσω την κρεμαγέρα πάνω στον βρεγμένο μεγαρικό στίβο. Αν ήμουν στο πηδάλιο του ΜΧ, τότε θα είχα κάμποσες πιρουέτες στη συλλογή μου.
Κι όμως, δεν είχα ξαναοδηγήσει S2000. Θες να το γυρίσεις με το γκάζι; Με το φρένο; Με μεταφορά βάρους (στα ελληνικά… φλικ); Με 2α ή με 3η; Με την αρωγή του ξυραφένιου μπροστινού μέρους, ενδεδυμένου με τα εξωπραγματικά R888, το τέρας δεν έδειχνε την παραμικρή θέληση να αυτονομηθεί. Πάντα είχες περιθώριο να το σώσεις, εκεί που με το ΜΧ απλώς το είχες χάσει. Εκεί που το Mazda νιώθεις ότι μααάλλον θα κρατήσει (και τελικά σου φεύγει και σβουρίζεις), με το Honda δεν υφίσταται τέτοια επιλογή.
Ή μήπως όχι; Και τότε γιατί λες ότι είναι τόσο δύσκολο; Μα γιατί πρέπει να του πάρεις τον αέρα. Να νικήσεις την πρόσφυση, που είναι σε σημαντικά ανώτερα επίπεδα από αυτά που έχεις συνηθίσει για φυσιολογικά. Γιατί το ολοκαίνουριο 235 πίσω λαστιχάκι δε θέλει να γυρνάει ταχύτερα από το ξαδερφάκι του μπροστά. Γιατί η ανάρτηση ΤΕΙΝ απειλεί να σε στείλει στα μεγαρίτικα ξερόχορτα αν μείνεις στο ανάποδο και υπερδιορθώσεις. Και πάλι όμως, το λάθος θα το έχεις κάνει εσύ, όχι το αυτοκίνητο. Γιατί το τιμόνι ανταποκρίνεται εξωπραγματικά, γιατί το όχημα δείχνει να αντιπαθεί τα drift, αν και μόλις το συνηθίσεις, καταλαβαίνεις ότι δεν υφίσταται κάτι τέτοιο.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην πίσω κίνηση. Καμία σου κίνηση δε στρογγυλεύεται, η δασκάλα δε σου υπογραμμίζει τα λάθη και σε χαϊδεύει στον ώμο εμψυχώνοντάς σε. Εδώ πρέπει να είσαι γρήγορος στα χέρια, οξυδερκής, αλλιώς ο φαναρτζής απειλεί ότι θα πρέπει να τον επισκεφθείς το Σεπτέμβρη, μήπως και περάσεις τάξη.
Και για να γράψουμε και κάτι χρήσιμο, το ερωτεύτηκα το άτιμο το ΕΣ… Καιρό είχα να νιώσω έτσι για αυτοκίνητο (ναι, από την πρώτη βόλτα που έκανα με το Sporty μου κι από τις πρώτες επισκέψεις μου στα βρεγμένα Μέγαρα). Ίσως είναι το πιο καλό (όχι ολοκληρωμένο) αυτοκίνητο που οδήγησα ποτέ. Μία διευκρίνιση: το S της εμπειρίας μου έχει αποποιηθεί από καιρό την εργοστασιακή του μορφή. Επεμβάσεις στην εισαγωγή, την εξαγωγή και τον εγκέφαλο του κινητήρα λέγεται ότι απελευθέρωσαν άλλα 20 ιαπωνικά άτια. Η μελωδία της εξάτμισης είναι ανώτερη από του εργοστασιακού (τι αρχοντική λέξη… γιατί επιμένουμε στο “μανίσιο”;…) Η ανάρτηση της ΤΕΙΝ κι οι τετραπίστονες δαγκάνες ελάφρωσαν σημαντικά την τσέπη του ιδιοκτήτη, όπως και τα καπό και hardtop από ανθρακόνημα.
Κι όμως, τα βασικά στοιχεία έχουν παραμείνει ανόθευτα. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόκειται για ένα από τα πιο δύσκολα βελτιώσιμα μοντέλα, είναι τόσο μελετημένο στην κατασκευή του.
Λοιπόν, κινητήρας ποίημα. Δύναμη και ροπή παντού (χάρη και στο κοντό κορωνοπήνιο 4.4), ήχος που σου ματώνει τα αυτιά (έκφραση από τα βρετανικά περιοδικά). Ιαπωνική αξιοπιστία (μόλις που ενεργοποιούταν ο ανεμιστήρας μετά τις ανωριμότητες εντός αγωνιστικού χώρου). Αλλά αυτά τα βρίσκεις κι αλλού… Το δύσκολο είναι η αμεσότητα πραγματοποίησης των εντολών του οδηγού. Γίνεσαι ένα με το αυτοκίνητο από την πρώτη στροφή (στο δικό μας ειδύλλιο αυτό ίσχυσε κυριολεκτικά). Το θεριό κάνει τα πάντα και σε πωρώνει αφάνταστα. Νιώθεις ότι το τιθασσεύεις, δεν πάει μόνο του κι η ικανοποίησή σου είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Τιμόνι κοφτερό (όχι, δεν έκοψα κάνα δάχτυλο). Αμεσότατο και ταχύτατο, το μόνο αρνητικό που μπορώ να το προσάψω είναι ότι όταν ήσουν με μία στροφή ανάποδο, σα να μπερδευόταν η υποβοήθηση. Και ότι στο δρόμο, δείχνει να χαζεύει ελάχιστα. Ο επιλογέας είναι ό,τι καλύτερο έχουν ακουμπήσει τα χεράκια μου κι ας έλειπε εκείνο το βουρτισμένο αλουμίνιο των πρώτων εκδόσεων.
Εσωτερικό προσανατολισμένο στον οδηγό, όλα γύρω από τα δαχτυλάκια σου, σα να σου φωνάζει ότι δε θέλει φρου-φρου κι αρώματα, μόνο να εντρυφήσεις στα μυστικά του. Ταυτόχρονα όμως, πολύ πιο κλασάτο από του ΜΧ. Το κερασάκι στην τούρτα τα 218 χλμ/ώρα, που ήρθαν αβίαστα σε χρόνο ρεκόρ στην Αττική Οδό, κατά την επιστροφή. Ένα ελάχιστο κενό στην κυκλοφορία, χωρίς να μας αποχωριστεί η έκτη από το κιβώτιο, ας είναι καλά το κορωνοπήνιο και τσουπ… 218 (σχεδόν όσα έχω δει με το Sporty μου, αφού προσπαθούσα ένα ολόκληρο τριήμερο) από τη μια στιγμή στην άλλη.
Κι όμως, έχει κι αρνητικά (κι όχι, η λογικότατη κατανάλωση δε συγκαταλέγεται σε αυτά):
Κάποιες ελάχιστες μικροατέλειες του τιμονιού (μα είναι ηλεκτρικό αυτό το πράγμα?)
Ο αρκετά δύστροπος χαρακτήρας του για κάποιον που δεν έχει ξεκλειδώσει τα μυστικά της πίσω κίνησης. Ενδεχομένως να την πατήσει κι ο έμπειρος, αν στο δρόμο υπερεκτιμήσει τις ικανότητές του ή τις συνθήκες ή απλώς βρεθεί απροετοίμαστος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αφήνεις ελάχιστα πιο λάσκα τα χαλινάρια και κανένα πρόβλημα.
Ο δύστροπος χαρακτήρας του συγκεκριμένου στην καθημερινή χρήση. Ανάρτηση ΤΕΙΝ που χοροπηδάει ολόκληρη στις ανωμαλίες (αλλά για αυτό δε ρυθμίζεται;), ανθρακονημάτινο hardtop με εντονότατους τριγμούς από τα σημεία που πιάνει… Και… Και… Μπα, μάλλον κάπου εδώ σταματούν τα αρνητικά. Α, κι η τιμή αγοράς…
Συνεχίζεται…