Spiess TC522 (1992)
Είστε μια γερμανική εταιρία που είναι γνωστή για την κατασκευή βιομηχανικών μετασχηματιστών, ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σας; Μα να φτιάξετε ένα supercar! Με έναν twin-turbo V8 5.7 λίτρων, οι 500 ίπποι κι η κολοσσσιαία ροπή ήταν σοβαρά νούμερα το 1992. Με αμάξωμα από ανθρακονήματα, εξάρι χειροκίνητο κιβώτιο και σχεδίαση πραγματικού supercar (με εξαίρεση τα θλιμμένα φώτα), το Spiess υπέφερε από το πανάρχαιο πρόβλημα που επηρεάζει όλους τους νέους κατασκευαστές supercar: πώς θα πείσουν τους αγοραστές να προτιμήσουν μια άγνωστη εταιρία από τις καθιερωμένες μάρκες. Με το TC522 να κοστίζει 362.000 £, δεν αποτελεί έκπληξη ότι το project πέθανε πριν καν ξεκινήσει.
Lister Storm (1993)
Η Lister έφτιαξε όνομα με τα αγωνιστικά GT της, αλλά κατασκευάστηκαν και τέσσερα Lister Storm δρόμου, εκ των οποίων τα τρία σώζονται ακόμα. Το καθένα τροφοδοτείται από έναν V12 της Jaguar, χωρητικότητας 7.0 λίτρων. Με 553 ίππους και 790 Nm ροπής, το Storm θεωρήθηκε το ταχύτερο τετραθέσιο παραγωγής στον κόσμο εκείνη τη στιγμή – αν κι είχε τα κιλάκια του (1.664), η Lister ανακοίνωνε τελική ταχύτητα 335 χλμ/ώρα κι επιτάχυνση από στάση στα 60 μίλια/ώρα (96 χλμ/ώρα) σε 4.1 δευτερόλεπτα.
Gigliato Aerosa (1994)
Αν κι η Gigliato ήταν μια ιαπωνική εταιρία, επέλεξε ιταλική ονομασία και σχεδίαζε να δραστηριοποιηθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο ώστε να γίνει σοβαρός αντίπαλος των καθιερωμένων ιταλικών καροσερί. Όλα αυτά συνέβησαν το 1994, όταν παρουσιάστηκε το αρκετά ελκυστικό Aerosa, με έναν τρίλιτρο V6 της Ford στο κέντρο. Η Gigliato υποσχόταν 300 αξιόπιστους ατμοσφαιρικούς ίππους, ενώ αργότερα θεώρησαν πιο σωστό να φορέσει κάτι δυνατότερο και με περισσότερα κυβικά: τον V8 της Mustang. Η Lamborghini θα βοηθούσε στο στήσιμο και στη συναρμολόγηση και το Aerosa θα αποτελούσε έναν ελπιδοφόρο ανταγωνιστή για τη Ferrari 355, αλλά δυστυχώς δεν προχώρησε.
Lotec C1000 (1995)
Ένας μεγιστάνας από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ζήτησε από τη Lotec (που μέχρι τότε ασχολείτο μόνο με αγωνιστικά) να του φτιάξει το πιο γρήγορο αυτοκίνητο στον κόσμο κι η C1000 είναι αυτό που προέκυψε. Με πλαίσιο από ανθρακονήματα, σταματάει τη ζυγαριά στα μόλις 1.080 κιλά. Αν δε σας λέει κάτι το νούμερο, σκεφτείτε το ως βάρος παραπλήσιο με ενός Mazda Miata. Στη συνέχεια, η Lotec τοποθέτησε έναν V8 5.6 λίτρων που προερχόταν από τη Mercedes-Benz, αφού πρώτα όμως κούμπωσε ένα ζευγάρι τουρμπίνες της Garrett. Με την απόδοση να φτάνει πλέον τους 1.000 ίππους, όλη αυτή η δύναμη στελνόταν στους πίσω τροχούς μέσω ενός αγωνιστικού κιβωτίου πέντε ταχυτήτων της Hewland.
Κοστολογήθηκε στα 3.4 εκατομμύρια δολάρια κι η Lotec δήλωσε ότι μπορούσε να επιταχύνει μέχρι τα 431 χλμ/ώρα. Πρόκειται για ένα εξωπραγματικό νούμερο για την εποχή, σκεφτείτε ότι βρισκόμαστε μόλις τρία χρόνια μετά από τη McLaren F1 με την τελική ταχύτητα των 240.1 μιλίων (386.4 χλμ/ώρα), αλλά δυστυχώς πρόκειται για μία δήλωση που δεν έχει επαληθευτεί στην πράξη. Τα επίσημα νούμερα επιδόσεων κάνουν λόγο για επιτάχυνση 0-100 χλμ/ώρα σε 3.2 δευτερόλεπτα και 0-200 σε 8″. Φτιάχτηκε μόνο ένα μοντέλο και συμπτωματικά φοράει πωλητήριο. Βρε λες;
Parradine 525S (2000)
Εντάξει, δε μοιάζει ακριβώς με supercar, αλλά με τον κομπρεσοράτο V8 των 4.6 λίτρων της Ford, 525 ίππους, 625 Nm ροπής, όλα στους πίσω τροχούς και 1.350 κιλά βάρος, θα είχε supercar επιδόσεις. Κι όντως, η Parradine έκανε λόγο για επιτάχυνση 0-60 μίλια/ώρα (96 χλμ/ώρα) σε μόλις 3.8 δευτερόλεπτα και τελική ταχύτητα 328 χλμ/ώρα. Η άλλη ιδιαιτερότητα ήταν ότι αντί για καθρέπτες, είχε κάμερες κι οθόνες, μια πρωτοτυπία που δε δουλεύει σωστά ούτε σήμερα (βλέπε Honda e), φανταστείτε τότε.
Συνεχίζεται…