Λατρεύουμε το Puma και θα το έχετε καταλάβει προφανώς. Το Puma ST είναι το μοντέλο με τις περισσότερες παρουσιάσεις στις Δοκιμές Μακράς Διαρκείας (πέντε, ζωή να ‘χει), το αυτόματο 155άρι επαινέθηκε στο μονή Δοκιμή που πραγματοποιήθηκε πριν από ενάμιση μήνα, ενώ έχουμε κι ένα αυτόματο 125άρι στις Παρουσιάσεις των Αναγνωστών.
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς: το Puma δεν το αγοράζεις με το μυαλό, με το πάνω κεφάλι, αλλά με την καρδιά και το συναίσθημα. Δεν μπορώ να φανταστώ νοικοκύρη (ξέρετε, αυτούς που αναποδογυρίζουν το σαμπουάν όταν τελειώσει για να στραγγίξει) να κουταλομετράει τους παράδες του και να επισκέπτεται έκθεση της Ford για το συγκεκριμένο μοντέλο. Αν κατά λάθος βρεθεί σε μια τέτοια (ας πούμε για να ζητήσει ένα ποτήρι νερό), είμαι σίγουρος ότι θα βγει από την αντιπροσωπεία έντρομος και τοίχο-τοίχο. Δε θα κάνατε το ίδιο αν σας ζητούσαν 33 χιλιάρικα για ένα χιλιάρι με ημιάκαμπτο άξονα πίσω, όταν με 10 χιλιάρικα λιγότερα υπάρχει το τικάρω-όλα-τα-κουτάκια Toyota Yaris Cross;
Αν ναι, τότε δεν έχει νόημα να διαβάσετε το υπόλοιπο άρθρο. Τα αυτοκίνητα δεν αγοράζονται μόνο με τα οικονομικά κριτήρια κατά νου. Αποτελούν το δεύτερο μεγαλύτερο έξοδο (μετά την αγορά σπιτιού), περνούμε αρκετές ώρες καθημερινά στο εσωτερικό τους κι αντανακλούν κάτι από τον χαρακτήρα μας (ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε). Οπότε, ακόμα κι αν κάποιο μοντέλο είναι ακριβότερο, δεν μπορούμε να μαλώσουμε όσους επιλέγουν αυτό που τους αρέσει εμφανισιακά ή αυτό που τους εξιτάρει στην οδήγηση. Κι ευτυχώς για τα κέρδη της Ford, το Puma σκοράρει ψηλά και στα δύο παραπάνω θέλγητρα.
Ποιο Puma όμως είναι το πιο ολοκληρωμένο; Ασφαλώς το ST, θα απαντήσουν οι περισσότεροι με μια φωνή. Η εβδομαδιαία συμβίωσή μας με το αυτόματο 155άρι μάς έβαλε σε σκέψεις. Σχεδόν το ίδιο ευχάριστο με το ST (στη θεωρία τουλάχιστον), με ανάρτηση σπορτίβικη αλλά λίγο πιο μεγαλόκαρδη σχετικά με το πώς περνούν οι λακκούβες στη σπονδυλική στήλη. Με υβριδική τεχνολογία (το ST στερείται παντελώς οτιδήποτε πράσινου) που ανακουφίζει λίγο την τσέπη στο πρατήριο, γεμίζει τα κενά στις χαμηλές σαλ και καθησυχάζει τις τύψεις που διαλέξατε αυτό το ρημάδι το διαολάκι αντί για ένα Yaris Cross. Το βασικότερο όμως είναι το αυτόματο κιβώτιο διπλού συμπλέκτη: είναι πωρωτικό και δεν αποτελεί τροχοπέδη στη γρήγορη οδήγηση. Σε αντίθεση με το ST (αποκλειστικά χειροκίνητο), μπορείς να απολαμβάνεις ξενοιασιά το πρωί στο μποτιλιάρισμα και πώρωση το εσπέρας που επιστρέφεις από το ορεινό στροφιλίκι. “Το πρωί πλύστρα και το βράδυ φλογερή ερωμένη” έγραφα ευφάνταστα στην αναλυτική δοκιμή. Και δεν είναι απλώς και μόνο το αυτόματο κιβώτιο: συνδυάζεται εξαιρετικά με το adaptive cruise control με λειτουργία stop & go, ήτοι στο μποτιλιάρισμα ακολουθεί τον προπορευόμενο, είτε αυτόματα (αν έχει ακινητοποιηθεί μπροστά σου πριν ελάχιστα δευτερόλεπτα) είτε μετά από πάτημα διακόπτη στο τιμόνι (αν η στάση ήταν πάνω από κάποιο χρονικό όριο). Αγχολυτικό και ξεκούραστο στην καθημερινότητα, πωρωτικό όταν χαλαρώνεις τη γραβάτα.
Είναι όμως τόσο πωρωτικό ώστε να το προτιμήσεις από το ST για τους καλούς του τρόπους; Αυτό θα μάθουμε σήμερα. Και ποιος καλύτερος τρόπος από το να τα οδηγήσουμε back-to-back;
Κι η απάντηση είναι ότι οι διαφορές ανάμεσά τους είναι τόσο μεγάλες, που νιώθεις ότι οδηγείς διαφορετικό μοντέλο! Αν η οδηγική σου εμπειρία περιοριστεί στο 155άρι, θα το θαυμάσεις, θα επαινέσεις τη Ford που προσφέρει κάτι οδηγοκεντρικό στη λαίλαπα των ξενέρωτων κι αποστειρωμένων B-SUV. Είναι γρήγορο (πιο γρήγορο σε αίσθηση από το 9” για το 0-100, προφανώς γιατί το πνίγει το αυτόματο κιβώτιο στην εκκίνηση). Με επτά σχέσεις και την μπαταρία του υβριδικού να γεμίζει τα κενά που αφήνει η τουρμπίνα χαμηλά, ουσιαστικά σημαδεύεις και πυροβολείς. Πουθενά δε νιώθεις ότι σου λείπει το γκάζι, η άμεση απόκριση, η χορταστική δύναμη κι οι μαζεμένες διαστάσεις σε προκαλούν για σφήνες ανάμεσα στη βαριεστημένη κυκλοφορία. Το τιμόνι είναι άμεσο και γρήγορο, οι κλίσεις περιορισμένες, η ανάρτηση σφιχτή σε βαθμό που απορείς αν του ST μπορεί να είναι σφιχτότερη. Τούτο δω τα προσφέρει όλα.
Μέχρι να μπεις στο καλό. Εκεί ξεχνάς τα πάντα. Τα άλογα είναι η μικρότερη διαφορά κι ας πούμε ότι ένα σκαλισμένο 155άρι θα μπορούσε να πλησιάσει σχετικά τις επιδόσεις του μεγάλου αδελφού. Αλλά είναι τόσα πολλά που τα χωρίζουν… Ξεκινάμε από τα φοβερά μπάκετ της Recaro. Σε αγκαλιάζουν λες και τελείωσε μόλις η καραντίνα, αλλά ταυτόχρονα σου υπενθυμίζουν ότι η κλεισούρα σε φόρτωσε μερικά περιττά κιλάκια εκεί στους γλουτούς. Ναι, ενώ είναι τέλεια υποστηρικτικά στους ώμους, τα βρήκα αρκετά στενά στα ψωμάκια, με αποτέλεσμα να κάθομαι πάνω στα πλαϊνά κι όχι ανάμεσά τους. Ύστερα, είναι αυτός ο μπάσος ήχος της εξάτμισης, αν κι εδώ πρέπει να ενημερώσω ότι το δοκίμιο φορούσε aftermarket εξάτμιση της Milltek, που μας φιλοδώρησε με υπέροχα σκασίματα κι αντανάκλαση της μελωδίας πάνω στα βράχια.
Η πρώτη οδηγική επαφή με το ST δεν μπορεί να αποκαλύψει το μεγαλείο του. Ναι, φαίνεται ως η λογική συνέχεια του μικρού, όλα γίνονται λίγο καλύτερα και πιο πωρωτικά. Το τιμόνι είναι πιο σαφές, η ανάρτηση ακόμα πιο σκληρή αλλά καλορυθμισμένη, το μοτέρ πιο πυροβόλο, οι κλίσεις πιο περιορισμένες, κινείσαι πιο γρήγορα κι όποτε το θελήσεις, μπορείς να εξαφανιστείς από τον κόκκινο ομόσταυλο που είχε το θράσος να κολλήσει στον προφυλακτήρα σου, είτε πρόκειται για ευθεία, είτε για στροφιλίκι.
Αλλά το πραγματικό μεγαλείο του ST θα αποκαλυφθεί όταν ξαναλλάξεις μπάκετ και βρεθείς πάλι στο 155άρι. Εκεί πέφτουν οι μάσκες και καταλαβαίνεις πόσο ονειρικό είναι: το 155άρι, που τόσο εκτιμούσες μέχρι πριν λίγο (ντάξ μωρέ, καλό το ST, καλύτερο από το μικρό αλλά κι εκείνο είναι μια χαρά. Και σου μένουν και 9 χιλιάρικα στην τσέπη, ξέρεις πόσες φορές πας Πλούταρχο με 9 χιλιάρικα;), ξαφνικά απομυθοποιείται σε δευτερόλεπτα. Ο Βασιλιάς είναι γυμνός, θες να βροντοφωνάξεις, όλα σου φταίνε. Δεν πάει, δε στρίβει, γιατί γέρνει τόσο, γιατί βγάζει μούτρα ενώ έχει λιγότερη δύναμη; (γιατί δεν έχει μπλοκέ διαφορικό, είναι η απάντηση) Γιατί το τιμόνι είναι πιο στο περίπου; Γιατί το κάθισμα δε με κρατάει στη θέση μου; Γιατί το κιβώτιο δεν υπακούει στις εντολές μου για κατεβάσματα πριν τη στροφή;
Μέσα σε λίγες στιγμές, το εξαιρετικά συμπαθές 155άρι έχει χάσει την αίγλη του και δείχνει ένα απλό αυτοκινητάκι του σωρού μπροστά στον μεγάλο αδελφό. Είναι ακριβώς η ίδια αίσθηση που έχεις όταν αγοράζεις καινούριο αυτοκίνητο. Αφήνεις τον πιστό σου υπηρέτη, που ήταν στις διαταγές σου για κάμποσα χρόνια για ένα καινούριο ταίρι. Από την πρώτη βόλτα το εκτιμάς, όλα γίνονται πιο απλά, πιο εύκολα, πιο αβίαστα. Ναι, οπωσδήποτε είναι καλύτερο το καινούριο αλλά καλά μωρέ, δεν είναι και κάτι τόσο σημαντικό. Μήπως έκανα λάθος που ξοδεύτηκα; Κάποια στιγμή, χρειάζεται να οδηγήσεις ξανά το παλιό και σοκάρεσαι! Καλά, με αυτό το όχημα κυκλοφορούσα τόσο καιρό; Με αυτή τη σακαράκα; Που τρίζει; Που κουδουνάει; Που κοπανάει στις λακκούβες; Που δεν επιταχύνει; Που δε φρενάρει; Που, που, που… Ακριβώς την ίδια αίσθηση θα βιώσει όποιος επιστρέψει ξανά στο 155άρι, μετά από μια ζωηρή βόλτα με το ST.
Κι η αλήθεια είναι ότι δύσκολα ΔΕ θα είναι ζωηρή, γιατί είναι πολύ πωρωτικό και καλοστημένο το άτιμο και σε βάζει συνέχεια στην πρίζα. Μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ κάποιον να θέλει να το βελτιώσει (αν κι είναι ήδη εξαιρετικό σε όλα του, οπότε θα περιοριστεί σε κοσμητικές βελτιώσεις, όπως σε τούτο δω), ενώ αντίστοιχα θεωρώ λογικό να αφήσει κάποιος εντελώς απείραχτο το αυτόματο 155άρι.
Όσα έχετε διαβάσει κατά καιρούς για το ST, είναι όλα αλήθεια. Ναι, είναι τόσο καλό, κολακεύει τον μέτριο οδηγό, εξιτάρει κι απογειώνει τον γνώστη, είναι μια κάψουλα ταχύτητας κι απόλαυσης, νομίζεις βγαλμένη από μια άλλη εποχή. Η Ford διατηρεί ακόμα το μαγικό της ραβδάκι, που της επιτρέπει να προικίζει τα μοντέλα της με αγνά οδηγοκεντρικά τάλαντα. Ε, αν το επιχειρεί και το καταφέρνει στα απλά καθημερινά μοντέλα, φαντάζεστε τι προσοχή επέδειξε (και τι αποτέλεσμα αποκόμισε) σε ένα μοντέλο που φέρει το ένδοξο λογότυπο ST (sports technologies).
Το μόνο εύκολο είναι να σας αραδιάσω υπερθετικά κοσμητικά επίθετα. Ή το κουτί με τα κλισέ (πολεμική μηχανή, πηγή αδρεναλίνης και τα λοιπά). Το δύσκολο είναι να βρείτε ένα γνήσιο ST και να το οδηγήσετε όπως του αξίζει. Τότε θα ξέρετε αν θα αξίζει να δώσετε αυτά τα 9 (42 vs 33) επιπλέον χιλιάρικα, για κάτι που τελικά θα αξιοποιήσετε το 1-2% του χρόνου, ενώ στο υπόλοιπο 98-99%, το 155άρι θα είναι μια χαρά. Θα σας απαλλάξει από το βαρετό μποτιλιάρισμα, θα ταξιδέψει πιο ξεκούραστα με το adaptive cruise control (δυστυχώς δεν μπορεί να προστεθεί στο ST), θα είναι λίγο πιο μαλακό στους ελληνικούς καρόδρομους και στο κάτω-κάτω, αν δε σας τύχει να φωλιάσετε μέσα στα Recaro του πυραύλου των 200 ίππων, δε θα ξέρετε τι χάνετε.
Όμως, από τη στιγμή που οδήγησα έστω και μια φορά αυτό το αγρίμι, θα έχει πάντα μια περίοπτη θέση στην καρδιά μου. Μαζί με εκείνο το Mugen S2000 και την 911 GTS…
