Αργολίδα, ευλογημένος τόπος! Βρίσκεται μια ανάσα από την πρωτεύουσα και δύο φορές έχει προ-ηγηθεί της αθηναϊκής κυριαρχίας. Η μία ήταν πρόσφατη, με το Ναύπλιο να βαπτίζεται πρώτη πρωτεύουσα του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Αλλά η πρώτη φορά που η Αργολίδα νίκησε την Αττική ήταν αρκετά πιο πίσω.
Περίπου χίλια χρόνια πριν ανθίσει η αθηναϊκή δημοκρατία, η καρδιά του κράτους των Αχαιών χτυπούσε στην Αργολίδα. Μέχρι να καταφτάσουν οι λαοί της θάλασσας, ο μυκηναϊκός πολιτισμός γνώρισε τεράστια ακμή και προσέδωσε εθνική συνείδηση στους κατοίκους της χερσονήσου που σήμερα αποκαλούμε πατρίδα μας, αφού για πρώτη φορά ένιωσαν ότι έχουν περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Γλώσσα, πολιτισμό, ήθη, κοινή λατρεία. Η Γραμμική Β’ είναι η πρώτη ελληνική γραφή που έχουμε αποκωδικοποιήσει, ενώ η μυκηναϊκή κοινωνία είχε σαφή διαστρωμάτωση με την άρχουσα τάξη να αποτελείται από μέλη της πολεμικής κάστας κι αμέσως μετά, το ιερατείο, ανδρικό και γυναικείο.
Στα χνάρια των ομηρικών επών, βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε για τις Μυκήνες, εδώ όπου βασίλευσε ο Αγαμέμνονας, αρχηγός των Αχαιών κατά τον Τρωικό πόλεμο. Σε τέτοια αρχοντική περιοχή, δεν πλησιάζεις με τίποτα λιγότερο από ένα αντίστοιχα αριστοκρατικό όχημα. Jaguar F-Pace λοιπόν, το μεγαλύτερο εκ των τριών SUV της βρετανικής εταιρίας και μάλιστα στην πιο οικολογική της έκδοση. Αρκεί να τη συνδέετε κάθε βράδυ σε μια απλή πρίζα σούκο και το πρωί θα σας προσφέρει 44-45 χιλιόμετρα ηλεκτρικής αυτονομίας. Αυτό βέβαια δεν έρχεται χωρίς αντίτιμο, αφού η θηριώδης μπαταρία των 17.1 kWh κλέβει πολύτιμο χώρο από το πορτ-μπαγκάζ κι οι αποσκευές δε θα ταξιδέψουν τόσο βασιλικά όσο η αφεντιά μας.
Φορτισμένη στο φουλ αποβραδίς, η μπαταρία επαρκεί για την απόσταση Βουλιαγμένη-Σχιστό. Μετά αναλαμβάνει ο βενζινοκινητήρας, αθόρυβος και πολιτισμένος, με σπορτίφ ήχο σε κάθε βύθισμα του γκαζιού, ποτέ δε θα πίστευα ότι ένας ταπεινός τετρακύλινδρος θα ήταν ταιριαστός σε ένα τόσο πολυτελές μοντέλο. Με σταθερά 130-140, η κατανάλωση στο ταξίδι ήταν 10.5 λίτρα/10 χιλιόμετρα, άκρως λογική τιμή για ένα όχημα 2.2 τόνων. Ας είναι καλά η υβριδική τεχνολογία, που στην παραμικρή κατηφόρα φόρτιζε την μπαταρία, για να κινήσει την F-Pace εντελώς αθόρυβα κι ηλεκτρικά σε συνθήκες χαμηλού φορτίου.
Με τα αεριζόμενα καθίσματα να κάνουν μασάζ, με τη ροπή των 640 Nm να καθαρίζει όποια δύσκολη κατάσταση προέκυπτε και το εξαιρετικό ηχοσύστημα της Meridian με τα 17 ηχεία, το ταξίδι ήταν απόλαυση και μας φάνηκε συντομότερο από κάθε άλλη φορά, παρ’ ότι απουσιάζει το adaptive cruise control από τον εξοπλισμό. Άφιξη στις Μυκήνες κι είναι ήδη μεσημέρι. Το αεράκι σπάει τη ζέστη, οι τουρίστες αλαλάζουν από ευτυχία και για μια στιγμή νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο εξωτερικό, αφού πουθενά δεν ακούς ελληνικά. Άραγε οι συμπατριώτες μας έχουν έρθει τόσες φορές ή απλώς προτιμούν την παραλία; Κάθε απορία για το αν βρισκόμαστε εντός συνόρων λύνεται όταν σηκώσεις στο βλέμμα στην απέναντι πλαγιά: καμένη κατά το ήμισυ, σίγουρα είμαι στην Ελλάδα!
Αφού τελειώνουμε την ξενάγηση στον εξωτερικό χώρο, κατευθυνόμαστε προς το μουσείο. Με το ίδιο εισιτήριο, κατηφορίστε 300 μέτρα για να επισκεφτείτε τον θολωτό τάφο του Αγαμέμνονα. Σταθείτε στο κέντρο του τάφου κι απολαύστε την απίστευτη ακουστική του χώρου.
Προσπερνάμε το κοσμοπολίτικο Ναύπλιο, μάλλον πιο χειμερινό προορισμό, και πορευόμαστε προς το Τολό. Αδικημένο στη σκιά του διάσημου γείτονα, πραγματοποιεί ακριβώς ό,τι υπόσχεται: οικογενειακές διακοπές, με ηρεμία και χαλάρωση. Όπου κι αν βρεθείς, δεν έχεις παρά να τραβήξεις ίσια προς τη θάλασσα, αφού όλο το Τολό είναι μια ατελείωτη ακτογραμμή. Η ρηχή παραλία θα ξετρελάνει τα πιτσιρίκια, καθώς θα απολαύσουν την αμμουδιά χωρίς να κινδυνεύουν, ενώ άπειρα φαγάδικα και ξαπλώστρες θα απαλλάξουν τις γονεϊκές έγνοιες από το πού θα αράξουν και πού θα ταϊστούν οι απόγονοι.
Σπάνια συναντάς σύγχρονη πόλη να έχει ταυτιστεί τόσο έντονα με την ακτογραμμή της. Αλλά το Τολό έχει κάθε λόγο να το κάνει, ειδικά με τα πανέμορφα νησάκια που βρίσκονται φάτσα-κάρτα. Μιλάμε βέβαια για το μικρότερο Κορωνήσι και την ογκωδέστερη Ρόμβη. Νοικιάστε ένα θαλάσσιο ποδήλατο (εμείς εισακούσαμε την έκκληση της Μυρ-talk για μονόκερο) και μετά από 10′ πετάλι, ήμαστε στο Κορωνήσι. Στην κορυφή υπάρχει ξωκλήσι των Αγίων Αποστόλων (για λίγες μέρες χάσαμε το πανηγύρι), ενώ η Ρόμβη απαιτεί λίγο πιο γυμνασμένα πόδια.
Για τη διαμονή μας επιλέξαμε το Serenity Hotel (Μπουμπουλίνας 20, τηλέφωνο 27520-59689), το οποίο ανακαινίστηκε στη διάρκεια του χειμώνα κι άνοιξε τις θύρες του υπό νέα διεύθυνση, συνδυάζοντας έναν φιλόξενο, καθαρό και προσεγμένο χώρο με ανθρώπινη ζεστή προσέγγιση. Από την κυρία Φανή και την κυρία Μαρία στη ρεσεψιόν μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο που θα συναναστραφείς, όλοι προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις πιο άνετα κι ευχάριστα. Είναι σε ιδανικό σημείο, ώστε να βρίσκεται στο κέντρο αναφορικά με τον εγκάρσιο άξονα της πόλης (πας λοιπόν παντού εύκολα και γρήγορα) κι ένα στενό πιο μέσα από την παραλία, για να γλιτώνεις τη βαβούρα. Εννοείται ότι σε λιγότερο από λεπτό, ήδη πλατσουρίζεις.
Για τους ηλεκτρικούς/πριζάτους μάλιστα, όπως του λόγου μας, στο Serenity υπάρχει συγκεκριμένη θέση στάθμευσης με δυνατότητα πρόσβασης σε ενισχυμένη σούκο για ολονύχτια φόρτιση. Αγναντεύοντας το αιολικό πάρκο στο βάθος, σκέφτομαι ότι έτσι οι τουριστικές μας διαδρομές στην Αργολίδα είναι μηδενικού περιβαλλοντικού αποτυπώματος. Αν Τολό, τότε Serenity!
Αν για τον ανεφοδιασμό της μπαταρίας της P400e καθάρισε το Serenity Hotel, για τη δική μας πλήρωση απευθυνθήκαμε στο εστιατόριο με το ομορφότερο μπαλκόνι και την πιο μεθυστική θέση προς το Κορωνήσι. Στης Maria’s (Μπουμπουλίνας 48, τηλέφωνο 27520.59198), αν κι η κυρία Μαρία ενσωματώνει πλέον τη μαεστρία δεκαετιών σε ιδιαίτερες γεύσεις στην κουζίνα και το καλωσόρισμα γίνεται από την πάντα χαμογελαστή θυγατέρα, την κυρία Ευγενία. Ξετρελαθήκαμε από τη σαλάτα σύκου (τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα), τιμήσαμε το πλατό ψαρικών (πόσο ταιριαστό με αυτή τη θέα μπροστά σου, πώς να επιλέξεις κρεατικό με τέτοιο γαλάζιο μες στα μάτια σου;), ενώ νεότερο μέλος της Σύνταξης απόλαυσε πεντανόστιμη γαριδομακαρονάδα (ευτυχώς περίσσεψε λίγη και για τον αρχισυντάκτη). Όλα ήταν φρεσκότατα, υπέροχα στη γεύση, μπόλικα σε ποσότητα και κατέφτασαν ταχύτατα.
Βάζουμε πλώρη για δύο πολύ όμορφα και πνευματικά μοναστήρια. Η Ιερά Μονή του Οσίου Θεοδοσίου του Νέου βρίσκεται πάνω από το χωριό Παναρίτης, στο σημείο όπου ασκήτεψε ο Αθηναίος Όσιος Θεοδόσιος πριν 1.100 χρόνια. Με το πέρασμα των αιώνων, η Μονή ερημώθηκε κι επαναλειτούργησε στις αρχές του 16ου αιώνα, ενώ επί Όθωνος, η περιουσία της περιήλθε στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Επαναλειτουργεί από το 1942 κι έχει γυναικεία μοναστική αδελφότητα. Πανηγυρίζει στις 7 Αυγούστου.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε λίγο παραδίπλα, στην Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Καρακαλά. Βρίσκεται πάνω από το χωριό Άγιος Αδριανός, με το όνομα Καρακαλά να αποτελεί παράφραση του τούρκικου Κουρουκουλέ, το οποίο σήμαινε Ξεροκαστέλι, δηλαδή ξερό κάστρο. Στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης ήταν οπλοστάσιο των Αγωνιστών, ενώ το 1943 ανατινάχθηκε από τους Γερμανούς. 20 χρόνια αργότερα, η Μονή μετατράπηκε σε γυναικεία κι άρχισε η ανοικοδόμησή της. Οι μοναχές μάς κέρδισαν με την καλοσύνη τους και το χαμόγελό τους κι εξέπεμπαν μια γνήσια ορθόδοξη πνευματικότητα, πραγματικά ανυπομονώ να ξαναπάω.
