Συνέχεια από το Τα οχήματά μας #4:
Όλοι είχαν να το λέν’ στη γειτονιά… οι καλές κυράδες στα πρεβάζια, όλο για αυτό συζητούσαν. Τέτοιο νοικοκυρεμένο σχολιαρόπαιδο, δεν είχαν ματαδεί. Καθαρό κι αμόλυντο το είχε ο κύρης του. Κερωμένο και πεντακάθαρο. Οι ζαντούλες του δεν είχαν γνωρίσει παντιλίκι. Κάθε πρωί, χτενιζόταν πάνω στο καπό του, τόσο προσεγμένο ήταν. 
‘Να προσέχεις τις κακές παρέες’, του έλεγε από τα μικράτα του η μάνα του. Και πάντα την άκουγε ο μικρός… εκτός… εκτός από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Ξημέρωνε εκείνη η φθινοπωρινή αυγούλα του 2005, όταν ενέδωσε στις Σειρήνες. ‘Το τάδε club πηγαίνει στα Μέγαρα για να ξεκαπνίσει λίγο, ψήνεσαι;’
Οι εσωτερικές αντιστάσεις ήταν πολύ ισχυρές. ‘Όχι, δεν πρέπει να αρχίσω το κάπνισμα (των ελαστικών), σίγουρος ο καρκίνος, μου χει πει η μητέρα μου…’ Έλα όμως που δεν την άκουσε. Κι ο εθισμός ήταν μεγάλος… Εκείνη η μέρα ήταν καθοριστική! Στην αρχή, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα έφθανε σε αυτό το σημείο. Ο αλυτάρχης των Μεγάρων τον αποκαλούσε πια με το μικρό του όνομα, μέχρι και παρατσούλκι τού είχε κολλήσει. Οι επισκέψεις γίνονταν όλο και πιο τακτικές, ο μισθός του με δυσκολία επαρκούσε πλέον…
‘Παιδί μου, σταμάτα το, θα βρεις μεγάλο μπελά’! Αλλά πού να την ακούσει την έρημη τη μάνα…
Δεν μπορούσε πλέον να αντιδράσει, η εξάρτησή του ήταν πάνω από τις δυνάμεις του…
Μάταια ξενυχτούσε η ταλαίπωρη μάνα του κάτω από το εικόνισμα της Παναγιάς… η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο! Τα σημάδια της αποσύνθεσης ήταν πλέον φανερά σε όλους.
Κομμένα σωληνάκια φρένων από τα συνεχόμενα drifts και το τερμάτισμα της κρεμαγέρας, ξεσκισμένα ελαστικά… Σιγά-σιγά, άρχισε να παίρνει κι άλλους στο λαιμό του…
Σα να μην έφταναν τα Μέγαρα, αποφάσισε να πάει στην Ολλανδία για περισσότερους μπάφους… εεεεεεεε…. στις Σέρρες, για πιο άγριες καταστάσεις!
Το πάλαι ποτέ υπόδειγμα πολίτη είχε καταντήσει ανήμπορο ράκος. Η κατάντια του δεν είχε τελειωμό! Τώρα πλέον έτρωγε τα χρήματά του και σε αξεσουάρ, για να απολαμβάνει περισσότερο το μαστούρωμά του. Αγόρασε σιδερένιο γκλοπ για να τα βάζει με τους άνδρες της Δίωξης.
Οι μέρες περνούσαν αλλά αυτός το χαβά του. Αντί να βάζει μυαλό, έχανε και το λίγο που του ΄χε μείνει. Σπαταλούσε τα χρήματά του σε λάστιχα, άφηνε την υπογραφή του όπου βρισκόταν!
Και τι δε δοκίμασαν εκεί στην Ιθάκη…
Του είπαν να το ρίξει στις χαλαρές βολτούλες. Απολάμβανε να κάθεται με τις ώρες αγναντεύοντας τα κύματα, να χαζεύει το ηλιοβασίλεμα!
Ό,τι κι αν έκανε όμως, δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει ΕΚΕΙΝΟ το ηλιοβασίλεμα στην πίστα των Μεγάρων…
Η ζωή του έμοιαζε με θάλασσα φουρτουνιασμένη…, κανείς δεν ήξερε τι περιθώρια ανάκαμψης υπήρχαν. Ήταν κι οι κακές παρέες. Όπως τότε που είχε πάρει στο κατόπι μια Gallardo για να ακούσει τον V10 να ουρλιάζει μέσα στα τούνελ της Αττικής Οδού, τους έλεγε για τις αλητείες με κείνη τη νιτράτη Ε30 325, για εκείνο το RX-8, θυμόταν τα περασμένα μεγαλεία, τα ξεπορτίσματα με εκείνο το γέρικο 320…
Ο ψυχισμός του είχε διαταραχθεί ανεπανόρθωτα… ό,τι αυτοκίνητο κι αν οδηγούσε πια, ήταν λυσσαλέος, οι αλλαγές είχαν περάσει πια στο DNA του… Τα βράδια βουτούσε το Berlingo τού πατέρα του και πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, την έβγαζε έξω από λαστιχάδικα, ψάχνοντας τα πεταμένα λάστιχα για τις δεκατόσες σιδερένιες ζάντες που είχε στο υπόγειο.
Η ζωή του είχε μπλοκάρει πια για τα καλά. Όσο κρύο κι αν έκανε έξω, ο ήρωάς μας έπρεπε να πάρει τη δόση του. Κάποτε, πρόσφερε μια τζούρα και στον πατέρα του, ο οποίος όμως την απέρριψε κατευθείαν αηδιασμένος. Έβαζε κι άλλους φίλους του στο παιχνίδι, ακόμα κι αν αυτοί δε διέθεταν τα απαραίτητα μέσα. Για μερικούς μάλιστα, αυτό το παιχνίδι δεν είχε πάντα καλά αποτελέσματα…
Τι του αγόρασαν νέα ψηφιακή φωτογραφική, υποβρύχια μάλιστα! Τι του έταξαν το αυτοκίνητο των Dukes! Εκείνος τον χαβά του:
Τι τον απειλούσαν ότι θα του πάρουν μπροστοκίνητο, αυτός θυμόταν τις στιγμές που κερνούσε τσαγάκι στα Μέγαρα…
Κάποιος πρότεινε να πάει στην Αγία Μαρίνα, μήπως και τον βοηθήσει η χάρη Της… κι όμως, ακόμα κι εκεί, ο αθεόφοβος κατάφερε να ξετρυπώσει πίστα καρτ και να λυσσάξει.
Τα βράδια αλήτευε σε κακόφημες συνοικίες με ύποπτες παρέες. Το κατάντημά του δεν έχει τελειωμό… τις τελευταίες μέρες μάλιστα το είχε ρίξει στο γκράφιτι, τι άλλο θα δούμε ακόμα;
Ζητείται ελπίς!
Συνεχίζεται…