Συνέχεια από το Τα οχήματά μας #7:
Έχοντας μπει με τα μπούνια στην εμπειρία ζωής που λέγεται κτήση Miata, πέρα από την οδήγηση και την εμβάθυνση στα μικρά του μυστικά, είχα εμπλακεί εξαιρετικά ενεργά σε καθημερινό γράψιμο στο forum του, σε εκδρομές, σε κοπές πίτας, σε αέναες συζητήσεις με άλλους μηχανοκίνητους λάτρεις, είτε παρόμοιου στρατοπέδου (πχ. κάτοχοι RX-8) είτε εχθρικού (πχ. κάτοχοι MR-2 ή MG ή ακόμα χειρότερα, με οχήματα που είχαν μπροστινή κίνηση!). Φορώντας λοιπόν τα Miatoγυαλιά, εκείνη την εποχή, κατέγραψα τις εντυπώσεις μου από την οδήγηση άλλων οδηγοκεντρικών μοντέλων. Σε συνέχειες, θα παραθέσω τις εντυπώσεις μου από το RX-8, το S2000 και το MR-2. Μην περιμένετε αντικειμενική αδέκαστη πένα, όπως τώρα στις Δοκιμές του CarTalk.gr, τα Miatoγυαλιά είχαν ενίοτε παραμορφωτικούς φακούς.
“Χτες οδήγησα ένα Challenge ενός φίλου από το στρατό στο Αίγιο. Οι δρόμοι βέβαια ήταν ξενέρωτοι, κράταγαν πολύ. Μπορεί λοιπόν να μην το είδα ιδιαίτερα στο πώς πηγαίνει με το πλάι, μπορώ όμως να πω ότι μου άρεσε πολύ. Καταρχάς, σε αυτό το χρώμα ήταν άκρως ερωτεύσιμο. Νομίζω ότι τα καλύτερα χρώματα για το 8άρι είναι το βυσσινί (όπως εδώ), το μαύρο (απαραιτήτως με μαύρες ζάντες) και το μπλε (καταργήθηκε γρήγορα όμως). Το εσωτερικό είναι φανταστικό, μακάρι να είχε τέτοιο και το ΜΧ. Επίσης τα φρένα ήταν εξώκοσμα, ό,τι καλύτερο έχει δοκιμάσει ποτέ. Κι αυτά θα τα ήθελα στο ΜΧ.
Όμως, τιμόνι και κιβώτιο είναι σίγουρα πίσω από τα αντίστοιχα του ΜΧ-5. Και καλά, το τιμόνι το περίμενα αφού είναι ηλεκτρικό. Αλλά το σασμάν… Ύστερα, είναι η αίσθηση ότι κουμαντάρεις ολόκληρη μαούνα. Από το εσωτερικό που βλέπεις κάθε φορά που κοιτάς τον εσωτερικό καθρέπτη μέχρι το πόσο άμεσα αντιδρά στις εντολές σου και το πόσο όγκο έχεις πίσω σου να μαζέψεις όποτε κάνεις παντιλίκι. Και φυσικά, το ανοιχτό αυτοκίνητο δε συγκρίνεται με τίποτα. Εν ολίγοις, εκεί που νόμιζα ότι μετά θα ξενέρωνα που θα έμπαινα στο ΜΧ, ίσα-ίσα που το εκτίμησα περισσότερα. Λίγη δύναμη παραπάνω να είχε μόνο, όπως το RX βρε παιδί μου…
Το οποίο μέχρι τις 2.500 ήταν τελείως ψόφιο, μετά σα να ξύπναγε κάπως και μετά τις 4.500-5.000 έδειχνε τα δόντια του. Όσο για τα περί κρατήματος, ενδεχομένως το RX να σημειώνει μεγαλύτερη πλευρική επιτάχυνση αλλά το ΜΧ είναι πιο ευέλικτο, πιο ρυθμίσιμο και πιο διασκεδαστικό. Και μόνο που ένιωθα τόσο όγκο να με περιβάλλει, εκεί που το ΜΧ απλώς το φοράς, αισθανόμουν λίγο περίεργα. Ίσως να φταίει ότι έχω συνηθίσει στο λιλιπούτειο Miata και τα υπόλοιπα κλειστά μού φαίνονται τεράστια. Πάντως, ξεκαθαρίζω ότι οι δρόμοι του Αιγίου κρατούσαν κι ότι ούτε το ένα, ούτε το άλλο μπορούσαν να ταξιδέψουν για πολύ με το πλάι.
Επίσης, αυτό που μου έκανε αρνητική εντύπωση ήταν ο τρόπος που οι ανωμαλίες φτάνουν στην καμπίνα κι αναφέρομαι στο ηχητικό μέρος της υπόθεσης. Δεν περιμένεις από ένα τόσο στιβαρό και ποιοτικό αυτοκίνητο να χωλαίνει τόσο σε αυτόν τον τομέα. Πραγματικά κρίμα, θυμίζει φθηνότερες κατασκευές. Από εκεί και πέρα, είναι τρομερή η ζέστη που εισέρχεται στην καμπίνα από το κεντρικό τούνελ. Ο φίλος μου αναφέρει ότι οι αποσκευές του βράζουν, προφανώς εξαιτίας των καζανακιών της διπλής εξάτμισης.
Γενικά πάντως, είναι ένα εξαιρετικά ολοκληρωμένο all-round μοντέλο. Μπορεί να μην κάνει πολλά πράγματα τέλεια, τα καταφέρνει όμως σε όλους τους τομείς πάρα πολύ καλά και τελικά αυτό είναι που μετράει.”
Συνεχίζεται…