Τετραήμερο μεταξύ 09/12-12/12 όπου τα πράγματα ήταν ακόμη χαλαρά, οι πληρότητες όχι στο φουλ, οι τιμές πιο νορμάλ και δεν τραβάς την ταλαιπωρία να έχει κόσμο παντού, να περιμένεις όρθιος κάνα μισάωρο για να βρεις τραπέζι να κάτσεις να φας, να πιεις καφέ.
Αναχώρηση λοιπόν 09/12 πρωί από Αθήνα για Καλάβρυτα. Όπως πάντα, φουλ βενζίνη, φουλ μπαταρία, σχετικά φουλ μπαγκάζια κι όλη η τετραμελής οικογένεια μέσα. Εθνική οδό μέχρι την έξοδο για Καλάβρυτα σε Hybrid Mode, με ACC στα 140 χλμ/ώρα κι ημιαυτόνομη οδήγηση ενεργοποιημένη. Από εκεί και πέρα και μέχρι τα Καλάβρυτα σε Sport Mode. Την ευχαριστήθηκα την ανάβαση, παρ’ όλο που εννοείται ότι πήγαινα εντελώς νορμάλ κι οικογενειακά. Ωραία στρίβει το εργαλείο.
Μετά την άφιξη στο κατάλυμα, επίσκεψη πίσω στη μονή Μεγάλου Σπηλαίου και μετά Καλάβρυτα για φαγητό. Το βράδυ Καλάβρυτα για χαλαρή βόλτα και βραδινό.
Δεύτερη ημέρα.
Μονή Αγίας Λαύρας κι Ηρώο Εθνικής Παλιγγενεσίας (απίστευτη θέα). Μου έκανε εντύπωση ότι το λιοντάρι είχε ακόμη ένα ποσοστό μπαταρίας (20%), ενώ σε άλλα ταξίδια συνήθως έχει φτάσει στο μηδέν την ημέρα του ταξιδιού και μετά λειτουργεί ως HEV με την ανάκτηση ενέργειας. Ίσως να συνέβαλαν σε αυτό η κοντινή σχετικά απόσταση από Αθήνα και το Sport Mode στην ανάβαση, μιας και σε αυτό το πρόγραμμα απ’ ό,τι έχω παρατηρήσει, δεν πηγαίνει ποτέ με σκέτο ηλεκτροκινητήρα όπως κάνει στο Hybrid. Επιστροφή Καλάβρυτα και βόλτα με οδοντωτό μέχρι κάτω στο Διακοπτό και πάλι ανάβαση προς τα επάνω.
Αυτός που μας κατέβασε, μας έβγαλε τα άντερα. Νόμιζε ότι έχει συρμό του μετρό και έκανε διαδρομή Σεπόλια-Πανεπιστήμιο. Την είχα ξανά κάνει τη διαδρομή με το τρενάκι αλλά πριν καμιά τριανταριά χρόνια περίπου.
Τρίτη ημέρα.
Επίσκεψη σε Σπήλαιο Λιμνών και κατόπιν Πλανητέρο. Ωραία διαδρομή. Ελβετία σκέτη. Από το ύψος της στροφής για το χιονοδρομικό και για όλη την κατάβαση μέχρι το Σπήλαιο, αλλά και κατόπιν μέχρι το Πλανητέρο, κινήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με ηλεκτροκινητήρα (σε Hybrid Mode), παρ’ όλο που η στάθμη στην μπαταρία έδειχνε πλέον μηδέν. Ωραίο το Σπήλαιο Λιμνών. Δεν είχα ξανά πάει.
Εντάξει, το Πλανητέρο είναι μαγεία. Φάγαμε και την πέστροφα μας.
Επιστροφή κατά το απογευματάκι στα Καλάβρυτα. Την αναβάση εννοείται την έκανε με βενζινοκινητήρα, αλλά στην κατάβαση μέχρι τα Καλάβρυτα πήγε πάλι με ηλεκτροκινητήρα.
Τέταρτη ημέρα.
Μνημείο Σφαγής των Καλαβρύτων 1943, χαλαρή βόλτα στα Καλάβρυτα για λίγα ψώνια (μέλι, κάνα λουκάνικο) κι επιστροφή στην Αθήνα κατά το απογευματάκι. Η κατάβαση μέχρι την Εθνική σε Hybrid Mode, οπότε πάλι την έκανε αποκλειστικά με ηλεκτροκινητήρα και μετά μέχρι Αθήνα το κλασικό ACC στα 140 κι ημιαυτόνομη οδήγηση.
Παρ’ όλο που υπήρχε η δυνατότητα για φόρτιση στο κατάλυμα, δεν το φόρτισα καθόλου, μιας και την ημέρα ήμασταν στη γύρα και το βράδυ φοβόμουν για καμιά βροχή και δεν ήθελα να βρίσκεται στην πρίζα σε περίπτωση που δεν το έπαιρνα χαμπάρι. Πρέπει να διαβάσω τι αναφέρει ο κατασκευαστής για φόρτιση σε περίπτωση βροχής, αλλά δεν ήθελα να το ρισκάρω ούτως ή άλλως.
Σε αυτή την εξόρμηση ήμουν κάπως πιο γαλαντόμος με το γκάζι και γενικά την οδήγηση κι αν σκεφτεί κανείς και τις ορεινές διαδρομές, η κατανάλωση κυμάνθηκε σε σχετικά αποδεκτά επίπεδα. Συνολική κατανάλωση τετραήμερου 7.9 λίτρα/100 χλμ. Αν είχα φορτίσει, εννοείται θα ήταν πολύ μικρότερη.
Είχα να πάω στα Καλάβρυτα πάρα πολλά χρόνια. Ωραία ήταν.
(Αν θέλετε κι εσείς να παρουσιάσετε το ταξίδι σας, στείλτε μας στη διεύθυνση: dimitrios.sampaziotis@cartalk.gr)