Κλείνω σχεδόν δύο χρόνια με το Ford Fiesta ST2 mk8 3d. Η ιστορία ξεκίνησε στα τέλη του ’18 που αποφάσισα να αλλάξω το Abarth 500 essesse που είχα για μια τριετία… Τώρα που το ξανασκέφτομαι, η πραγματική ιστορία μάλλον αρχίζει πιο πίσω στην αρχή του ’90 που παιδί ακόμα, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, θαύμαζα τα αυτοκίνητα σε βαθμό να τα ξεπατικώνω από τα περιοδικά και να τα ζωγραφίζω σε ακουαρέλες. Δε ξεχνάω το πρώτο μου που ήταν η Corvette (C4) ZR1 από εξώφυλλο του Car & Driver…
Ανυπομονούσα ως έφηβος να κλείσω τα 18 και να πάρω δίπλωμα. Όταν τα έκλεισα, το πήρα με την πρώτη χωρίς λάδωμα, κάτι το οποίο για εκείνη την εποχή αποτελούσε επίτευγμα. Ως λάτρης λοιπόν της αυτοκίνησης από νεαρή ηλικία, είχα το όραμα να οδηγήσω όσο πιο πολλά αμάξια μπορώ και για όσο περισσότερο μπορώ, στο πέρασμα μου από τον μάταιο τούτο κόσμο (sic). Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ακόμα έτσι νιώθω, για αυτό κι αλλάζω τα αμάξια σχετικά σύντομα αναλόγως τα οικονομικά, πόσο θα τα βαρεθώ και τι θα μου ‘γυαλίσει’.
Με το Fiesta δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, been there done that γύριζε στο μυαλό μου. Είχα κρίνει ότι το πολύ καλό Abarth εφόσον μου έδωσε ό,τι ήταν να μου δώσει οδηγικά, έπρεπε να το αποχωριστώ, έπιανε και καλή τιμή μεταπώλησης. Κοίταζα μήπως έπαιρνα κάποιο μικρό ‘ψηλό’ ώστε να αλλάξω κατηγορία και να πατήσω και λίγο χώμα. Όμως στα χρήματα που ήθελα να δώσω, κανένα δε με ενθουσίαζε και σε όλα κάτι έλειπε. Και τσουπ! Να σου το ST! Διθύραμβοι στον ειδικό τύπο και σε τιμή – σκάνδαλο για αυτό που είναι. Σχεδόν εξεπλάγην που το προτίμησα, μιας και πάντα κατέληγα σε μεταχειρισμένα. Η ‘ψυχή’ μου όμως δε με άφησε να το προσπεράσω, νοσταλγώντας την εποχή που είχα το 106 Rallye και μεταθέτοντας τον politically correct-ισμό μου για το επόμενο όχημα.
Τι λέγαμε; Α ναι, για το Fiesta! Είμαστε αισίως στα 13.000 χιλιόμετρα. Δε τα θεωρώ λίγα γιατί είναι αμάξι Σαββατοκύριακου και διανύουμε πανδημία. Παιδιά, σκυλιά δεν υπάρχουν, οπότε δεν έχω να πω πολλά για το πώς κάθονται οι πίσω και χώρους αποσκευών. Για δύο-τρία άτομα φτάνουν και περισσεύουν πάντως.
Είναι η έκδοση ST2 που ο εξοπλισμός τού είναι για εμένα παραπάνω από επαρκής τηρουμένων των αναλογιών και εφόσον μιλάμε για hot hatch που σέβεται τον εαυτό του επικεντρωμένο στην ουσία και λιγότερο στα φρου φρου και τα αρώματα. Περιλαμβάνει ηλ. αναδιπλούμενους καθρέφτες, start button, τρία προγράμματα κινητήρα/esp, αυτόματα φώτα Led, αυτόματους υαλοκαθαριστήρες, αυτόματο κλιματισμό με δικά του χειριστήρια, οθόνη αφής 8′ συμβατή με android auto, κάμερα οπισθοπορείας, bluetooth, τα φοβερά Recaro και το Performance pack (Launch control+μπλοκέ διαφορικό). Ειδικά με τα καθίσματα, η καμπίνα δείχνει ιδιαίτερη στο μάτι συνολικά, αλλά ικανοποιεί και σε απτή ποιότητα.
Η δε εργονομία άριστη. ‘Highlight’ για εμένα είναι τα καθίσματα, το μπλοκέ και τα φώτα Led. Δε νιώθω να του λείπει κάτι. Αν κάτι με στοιχειώνει είναι που δεν μπορούσα να το αγοράσω στο χρώμα που ήθελα (μπλε) μιας και θα άλλαζε κλίμακα φορολόγησης και θα το χρεωνόμουν ‘καραβίσιο’.
Τα περισσότερα έχουν υπεραναλυθεί από τον ξένο και ελληνικό τύπο για το πόσο καλό είναι στο δρόμο. Θα προσπαθήσω όσο γίνεται να μην επαναλαμβάνομαι. Γκάζι έχει αρκετό, δεν είναι killer αλλά βάζει τη δύναμη σωστά κάτω και μόνο σε γλιστερό οδόστρωμα θα χαζοσπινάρει λίγο παραπάνω ως τυπικό προσθιοκίνητο. Η ανάρτηση είναι σφιχτή και ίσως σκληρή για κάποιους αλλά τολμώ να πω ότι είναι η ποιοτικότερη overall από όσα αυτοκίνητα είχα στην κατοχή μου. Συμπεριφέρεται παντού και πάντα σωστά χωρίς εκπλήξεις και δεν κοπανάει εκτός αν πέσεις σε ‘τάφρο’. Φυσικά δε τα γλιτώνεις τα ζικ ζακ λόγω των κακοτεχνιών του οδικού μας δικτύου. Τα φρένα δεν είναι το δυνατό του σημείο. Είναι αποτελεσματικά αλλά υπολείπονται σε ρυθμισιμότητα και πιάνουν λίγο απότομα. Επίσης θα ζεσταθούν σε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Τα Pilot Sport θέλουν παραπάνω χρόνο για να έρθουν στην ιδανική θερμοκρασία και καλό είναι να το θυμόμαστε. Το τιμόνι του είναι ‘trigger-happy’ ακριβές και άμεσο με λίγους τζόγους ενώ το κιβώτιο ικανοποιεί χωρίς να είναι κορυφαίο.
Στην πράξη λοιπόν είναι αναμενόμενα ικανότατο. Το γκάζι του θα σε κρατήσει κοντά ή μπροστά από τα περισσότερα αυτοκίνητα που θα σε τσιγκλήσουν και η κηδεία, συγνώμη το πανηγύρι θα ξεκινήσει στις καμπές… Χρειάζεται ένα μικρό διάστημα προσαρμογής ώστε να το εμπιστευτείς και να πάρεις αυτό το παραπάνω που το κάνει να ξεχωρίζει. Λόγω της πλευρικής στήριξης και της σφιχτής ανάρτησης χάνεται λίγο η πληροφορία. Έπειτα, έχεις να εξερευνήσεις πόσο πιο νωρίς μπορείς να πατήσεις το γκάζι μέσα στη στροφή λόγω του μπλοκέ και των ελαστικών. Όταν λύσεις τα παραπάνω θέματα, διαπιστώνεις πόσο αποτελεσματικό γίνεται και σαφώς παίζει ρόλο και η εμπειρία σου.
Η ουρά του εύκολη, πολύ προοδευτική στο γλίστρημα. Μόλις το ‘μάθεις,’ ντρέπεσαι (ψέματα) με την ευκολία που κλέβεις εκκλησίες άκοπα, αβίαστα, αβασάνιστα(άντε και αβάδιστα). Το μόνο που θέλει προσοχή είναι τα νεαρά παλικάρια που μόλις δουν τα διακριτικά του ST, κολλάνε λες και έχεις μ@λακομαγνήτη, οπότε ‘ράβεις’ και προχωράς. Επίσης εκτίμησα ιδιαίτερα πόσο πιο λίγο λάστιχο τρώει με το μπλοκέ στα ‘στραμπουλήγματα’ διαρκείας που το υποβάλλω σε σχέση με όσα προσθιοκίνητα είχα ως τώρα. Τέλος σε σχέση με γκοτζιλοειδή και μη πισωκίνητα που κατείχα, δεν τα πλησιάζει σε απόλυτη αίσθηση (τιμόνι, κιβώτιο, κατανομή βάρους) αλλά τα ξεφτιλίζει σε efficiency.
Μετά τα νυχτερινά σπορ και πάσης φύσεως αλητείες, πάμε και στα βαρετά τώρα. Η συνολική μου κατανάλωση είναι κοντά στα 8.5 με πτωτικούς ρυθμούς στο trip computer. Αυτό οφείλεται στο ότι σε cruising πάω χαλαρά, στις εθνικές δηλαδή κινούμαι λίγο πάνω από τα όρια με μερικά ανοίγματα πού και πού. Στο πρόσφατο ταξίδι μου προς Μονεμβασιά για παράδειγμα έγραψε 6.8 (ρεκόρ) στο πήγαινε και 7.2 σύνολο με την επιστροφή. Έχει λειτουργία που απενεργοποιείται ο ένας κύλινδρος, κάτι που συμβάλλει στην οικονομία και λογικά παίζει το ρόλο του. Φυσικά όταν ζητήσεις όλη τη δύναμη, η κατανάλωση παίρνει τον ανήφορο που της αναλογεί. Η ηχομόνωση είναι καλή για την κατηγορία του, αυτό όμως δε σημαίνει ότι όσο ανεβαίνουν τα χιλιόμετρα δε το νιώθεις λίγο ‘busy’ σε σχέση με κάτι πιο συμβατικό . Έχει θόρυβο κυρίως από τα λάστιχα και κινητήρα, σε κάθε περίπτωση όμως νιώθεις ότι είσαι σε σε ένα σύγχρονο ευχάριστο αυτοκίνητο. Κάπου εκεί εκτιμάς το πόσο έχει προχωρήσει η τεχνολογία σε σχέση με το παρελθόν: καίει λογικά, δεν κάνει βαβούρα, ταξιδεύεις αξιοπρεπώς κι έχεις όλες τις ευκολίες του πλούσιου εξοπλισμού. Σε καθημερινή χρήση όπως πρωινό ξύπνημα με την τσίμπλα στο μάτι, όποτε το έχω χρειαστεί, δε με προβλημάτισε πουθενά χωρίς να είναι το καταλληλότερο commuter. Όταν δεν έχεις όρεξη για οδήγηση και πολλά πολλά, θα εκτιμούσες ένα λιγότερο ευαίσθητο τιμόνι και μια πιο μαλακή ανάρτηση.
Έχει 8 χρόνια εγγύηση ή 100κ χιλιόμετρα. Μέχρι στιγμής δεν έχει βγάλει κάτι σοβαρό. Αν το ‘ψειρίσω’, θα παραπονεθώ για κάποιους μικροτριγμούς (όχι πολύ έντονους) από το χώρο της κονσόλας, που είναι όμως οι ίδιοι από την αρχή μέχρι τώρα και δεν έχει παρουσιάσει νέους. Στην αντιπροσωπεία το κοιτάξαμε και με λίγο σπρέι σιλικόνης το μαζέψανε. Έβγαλε ένα θέμα η κολώνα του τιμονιού (κάνει ήχο) και λόγω λάθους διάγνωσης (νομίζανε ότι είναι η κρεμαγιέρα) θα την αντικαταστήσουμε στο μέλλον. Αξιόπιστο λοιπόν, όπως και τα περισσότερα αυτοκίνητα που έχουνε περάσει από την κατοχή μου. Τα κόστη του σέρβις πολύ λογικά, δεν έχω παράπονο.
Αν έπρεπε να του βρω κάτι αρνητικό πέρα από τις όποιες παρατηρήσεις κάνω παραπάνω, θα έλεγα ότι είναι η έλλειψη χαρακτήρα. Είναι αποτελεσματικότατο, φτηνό και με χαμηλά κόστη χρήσης και συντήρησης. Σίγουρα όμως δε διαθέτει την εμφάνιση που θα σε εξιτάρει, την ωμότητα της δύναμης, τον ήχο που θα σε συναρπάσει, την παραξενιά που θα λατρέψεις ή θα μισήσεις. Ακόμα και το tuning potential άλλων κατασκευών. ‘Εκνευριστικά’ ικανό, είναι αυτό που είναι και κάτι μου λέει ότι θα το εκτιμήσω περισσότερο όταν φτάσει η στιγμή που θα το αποχωριστώ. Έτσι κι αλλιώς εκεί οδηγείται η αυτοκίνηση, στον ορθολογισμό, κάτι που συμβαίνει και σε εμάς τους ίδιους όσο φορτώνουμε χρόνια στις πλάτες μας.
(Αν θέλετε κι εσείς να παρουσιάσετε το καμάρι σας, στείλτε μας στην παρακάτω διεύθυνση: dimitrios.sampaziotis@cartalk.gr)