Κατηγορία Β λοιπόν και ας πούμε ότι τα πάμε καλά από θέμα χώρων. Θα το έβαζα στον μέσο όρο και πάνω, έχοντας μπεί σε i20 του ’19 και σε ανάλογο Polo, όσο και στο τελευταίο C3. Το ας πούμε πάει αποκλειστικά στο πορτ μπαγκάζ μιας και από τα 520 του Renault Megane (το προηγούμενό μου όχημα) τα οποία τα έφτανα και τα ξεπάρναγα άνετα, τώρα πρέπει να αρκεστώ στα μόλις 290κάτι. Η μπαγκαζιέρα δηλαδή για ταξίδι είναι παραπάνω από αναγκαία, μόνο τα μπουφάν μας γεμίζουν το πορτ-μπαγκάζ. 
Πρακτικά χωράει τρεις μεγαλούτσικες βαλίτσες όρθιες βγάζοντας όμως την εταζέρα και φυσικά αφαιρώντας το διπλό πάτωμα. Στα ενδότερα του σαλονιού όλα καλά. Επαρκής χώρος ανάμεσα στους εμπρός δύο, κάθομαι κάπως πιο χωνευτά σε σχέση με το γαλλικό και αν και δεν έχει τις πολυθρονίζουσες θέσεις του, δεν με έχουν κουράσει ποτέ.
Εξοπλισμός, ποιότητα.
Δύο πάνω δύο κάτω στον εξοπλισμό σε σχέση με το προηγούμενο (σχωράτε με, οι συγκρίσεις αναπόφευκτες). Η σχολή των Ιαπώνων είναι γνωστή για τις παραξενιές της, άλλους δεν τους νοιάζει καν και άλλοι μειδιούν. Μου φαίνεται κουλό να μην είναι όλα τα παράθυρα αυτόματα (εκτός του οδηγού). Αν είχα ξεχάσει κάποιο -ακόμα και την ηλιοροφή- στο μεγκάν, ακόμα και από το μπαλκόνι μου έβγαινα και με την κάρτα (το κλειδί δηλαδή) τα κλείδωνα. Έλλειψη υποβραχιονίου τσεκ, ναι μεν αλλά. Τα σκιάδια είναι υποτυπώδη στο μέγεθος. Αν το γυρίσω σε πλαϊνό ήλιο, απλά δεν με καλύπτει, πρέπει να γείρω προς τα εμπρός για να με πιάσει. 
. Δεν περιμένω βέβαια κάτι κουρτινάκια ή πίσω πλαφονιέρα που είχα στο άλλο αλλά οκ. Επίσης βρίσκω λιγάκι άβολο να αλλάζω τις ενδείξεις του trip από το κουμπάκι που είναι φυτρωμένο πάνω στο κοντέρ, δίπλα από το κλασικό που μηδενίζεις τον μερικό χιλιομετρητή. Είχα ξεχάσει επίσης πως είναι να τραβάς το σχετικό λεβιεδάκι για να ανοίξει η τάπα του ρεζερβουάρ. Στα πρώτα γεμίσματα, οι βενζινάδες μου την έλεγαν ευγενικά να το ανοίξω
Στα συν, η ύπαρξη cruise control, αυτόματη ρύθμιση μεγάλης σκάλας, ηχητικό για παρέκκλιση από τη λωρίδα κι επίσης ηχητικό για επικείμενη πρόσκρουση. Το τελευταίο δεν ξέρω αν κοκκαλώνει το αμάξι εντελώς ή απλά το φρενάρει τόσο όσο, δεν θέλω να το μάθω κιόλας 
, 2 φορές πάντως μου έκανε ένα τρίξιμο στο πεντάλ του φρένου σαν το ABS, είχα πλησιάσει πολύ όμως και δεν νομίζω να προλάβαινε να το ακινητοποιήσει πριν κάνω τιμονιά για αποφυγή.
Α, μεγάλο μείον η απουσία φωτοχρωματικού κεντρικού καθρέπτη, από αυτούς που σκουραίνουν αν παίζει πολύ φως από πίσω. Και δυστυχώς ανακαλύπτω πως παίζει πολύ άκυρο φως στην πιάτσα, όχι πως δεν το ήξερα αλλά είναι σούπερ σπαστικό να έχεις τον μπιπ πίσω με “ξένον” να δοκιμάζουν τα μάτια σου. Μια φορά πήγα να αρπαχτώ όταν έκανα παρατήρηση σε κάποιον, ο οποίος μου είπε στα ίσια πως δεν τον ένοιαζε που είχε στραβά φώτα.
Ποιοτικά είναι δύο κλάσεις πάνω, τα αναμενόμενα στάνταρ της Toyota. Αν και μεταχειρισμένο τετραετίας, το εσωτερικό μού φαίνεται σαν καινούργιο ή έτσι δείχνει τουλάχιστον. Το άλλο, στην ίδια ηλικία είχε αρχίσει και ξεφλούδιζε ειδικά στην κεντρική κονσόλα με τα τότε πολλά υποσχόμενα και wanabe πολυτελούς φινιρίσματος πλαστικούλια να παίρνουν τα πρώτα τους μπινελίκια.
Μηχανολογικά
Μια κατηγορία μόνο του . Το γνωστό υβριδικό τροπέτο της Toyota με τον 1.500άρη 4κύλινδρο, παρέα με ηλεκτροκινητήρα. Και φυσικά αυτόματο σασμάν.
100 ατίθασα λοιπόν, η αλήθεια όμως είναι πως εκεί έξω υπάρχουν και λιγότερα με περισσότερο νεύρο. Η αιτία θα πρέπει να αναζητηθεί κυρίως στο σασμάν, το οποίο είναι φτιαγμένο απλά και κατανοητά για… οικονομία. Κρατάει τις στροφές όσο το δυνατόν χαμηλότερα προσπαθώντας βέβαια να έχει τον ηλεκτροκινητήρα όσο περισσότερο γίνεται στο παιχνίδι. Να σημειώσω πως δεν είναι το κλασικό CVT με τον ιμάντα αλλά ένα σύστημα με πλανητικά γρανάζια (eCVT το λέει η Toyota). Δεν αλλάζει κάτι βέβαια στον τρόπο που περνάει την δύναμη, μιας και η αρχή λειτουργίας του είναι το… πατινάρισμα. Κάτι ανάλογο σε σκούτερ δηλαδή που ανεβαίνουν οι στροφές και στην πορεία πέφτουν μέχρι ένα σημείο. Προσωπικά το έχω συνηθίσει, απομονώνοντας τα θετικά του όπως η παροχή άμεσης μέγιστης ισχύος με ένα τσαρούχωμα (μου έχει χρειαστεί μερικές φορές στο να πετάγομαι σε ένα φανάρι). Δεν το παραβλέπω όμως σε ένα προσπέρασμα στην Εθνική που εκεί που πάω όμορφα με 120, τσαρουχώνω και μουγκρίζει σαν γελάδι μέχρι να γίνει η προσπέραση. Δίνω πόντο στο ότι από σταματημένος, αφήνοντας το φρένο κλωτσάει κατευθείαν. Θα μου πεις όλα έτσι κάνουν. Τα ρομποτιζέ αυτόματα δεν το κάνουν…
Τέλος πάντων και μόνο που δεν χρειάζεται να σηκώσω το αριστερό κουλό μου για να πατήσω αμπραγιάζ, μου φτάνει και περισσεύει. Για συνθήκες μποτιλιαρίσματος, που δυστυχώς θα βλέπουμε όλο και πιο συχνά στην Αθήνα, δεν σχολιάζω καν.
Το μοτέρ φαίνεται να έχει ψυχή, συγκριτικά με τον -αποκλειστικά 
– τουρμπίσιο ανταγωνισμό όμως απλά κάνεις στην άκρη να περάσουν.
Φρένα. Ννννναι. Σε ρευστές συνθήκες όλα καλά, πίσω δισκόφρενα δεν έχουν όλοι, το αναγνωρίζω 
. Καλή αίσθηση με ανάλογα καλό αποτέλεσμα. Σε πιο… κλειστό περιβάλλον όμως, και όχι πάντα, η ανάκτηση ενέργειας δημιουργεί κάποια θεματάκια με την αίσθηση του πεντάλ, κοινό χαρακτηριστικό τέτοιων υλοποιήσεων (σικ) βέβαια, δε γίνεται όμως να μην το αναφέρω 
.
Κατανάλωση.
Όλη η τεχνογνωσία της Toyota στον υβριδισμό, πακέτο με το έτσι κι αλλιώς σβήσιμο του θερμικού στα φανάρια-μποτιλιάρισμα, βγάζει ένα μέσο όρο 4.5 έως 4.8 στην πόλη και γύρω στα 5.3 σε ταξίδι(με σχεδόν αποκλειστική χρήση μπαγκαζιέρας—>έχει την σημασία του). Αντιστρόφως ανάλογες “επιδόσεις” σε σχέση με ένα συμβατικό, άνετα δύο λίτρα λιγότερα από τον -βενζινοκίνητο- ανταγωνισμό, τρία και βάλε από το Megane. Περιττό να πω φυσικά, πως με 75 γραμμάρια ρύπους, έχω χαιρετήσει από μακριά τα Τέλη Κυκλοφορίας.
Σούμα.
Όλα καλά, δεν μπορώ να πω. Αν ντε και καλά θα είχα ένα θέμα, αυτό θα ήταν με τους χώρους και κυρίως στα ταξίδια. Στην αρχή την είχα ακούσει όντας συνηθισμένος σε μεγαλύτερα μεγέθη, στην πορεία όμως προσαρμόστηκα. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για 30 μέρες τον χρόνο ξέρω ‘γω, τις υπόλοιπες 335 είμαι άρχοντας. Άσε που με 3.94 μήκος “ανακάλυψα” δύο-τρεις έξτρα θέσεις παρκαρίσματος στη γειτονιά μου. Κι επειδή τέτοια αμάξια φτιάχτηκαν κυρίως για πόλη με τις ανάλογες ανάγκες, το πηλίκο βγαίνει θετικό. Έτσι κι αλλιώς, πάντως ήθελα να πάω σε κάτι μικρότερο, επομένως πιο πολύ σε ψυχολογικό μού κάνει παρά σε ουσία. Πόσος κόσμος εξάλλου πορεύεται με τέτοια μεγέθη αν όχι και μικρότερα;
(Αν θέλετε κι εσείς να παρουσιάσετε το καμάρι σας, στείλτε μας στην παρακάτω διεύθυνση: dimitrios.sampaziotis@cartalk.gr)