Ο καιρός συνωμότησε εναντίον μου, αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού.
Με ρώτησε ο άνθρωπος. Την Tonale ή το Wrangler 4xe με τα 380 άλογα. Τα κλειδιά εκεί μπροστά μου…
Δεν έχω ξανα-οδηγήσει Wrangler του λέω, αλλά ούτε και Tonale έχω ξαναοδηγήσει…
Πόσα άλογα ρωτάω έχει αυτή; -130…
Γαμώ το μου. Καλά, την Τonale… Αλλά θα με ξαναφωνάξεις όταν φέρετε την plug-in… Kαλά, εντάξει…
Είχε παλιόκαιρο τη μέρα που τη γνώρισα λοιπόν, κι ενώ περίμενα να είμαι μόνος μου, ήρθε κι αυτός μαζί.
Η εικόνα όμορφη και καλά τα σχεδιάκια και τα γραφικά αλλά τα αναλογικά της Stelvio (κι όλα τα αναλογικά που σέβονται τον οδηγό) είναι αλλιώς… Δεν νοείται να υπάρχει επιλογή διαμόρφωσης που να εξαφανίζεται το στροφόμετρο!
Καλή ορατότητα, καλός έλεγχος περιμέτρου, το κάθισμα με βόλεψε άμεσα κι ο συνοδηγός ασχολήθηκε με τα δευτερεύοντα. Ομως το dna βλέπεις αμέσως πού βρίσκεται, βλέπεις εύκολα τι γίνεται με τον κλιματισμό και το χειρισμό του ήχου επίσης.
Βάζω μπροστά και δεν ακούω τίποτα. Δεν πήρε; ρωτάω, Κανονικά λέει, έτσι ξεκινάει με το ρεύμα.
Τα ύστερα του κόσμου…
Ομολογώ ότι μετά δεν ξαναασχολήθηκα από ποια πηγή αντλεί ενέργεια αλλά δεν ξαναϋπήρξε ησυχία στη καμπίνα. Ο κινητήρας δούλευε συνέχεια με ένα ήχο όμορφης χροιάς, όχι δυνατό αλλά παρόντα για να σου θυμίζει ότι βρίσκεσαι σε αυτοκίνητο, όχι σε λευκό κελί.
Απτικά, οπτικά, ακουστικά κι οσφρητικά ερεθίσματα (καινουργίλα), μια χαρά. Εντάξει τα γευστικά εδώ δεν έχουν καμία δουλειά…
Ξεκίνησα πολύ συνετά, πολλή βροχή (στην αρχή τουλάχιστον…) παντού λιμνασμένα νερά κι ο κίνδυνος υδρολίσθησης αυξημένος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ανακάλυψα ότι οι μπροστινοί υαλοκαθαριστήρες είναι άψογοι. Ο πίσω χμ…
Παραφωνία; Τι άλλο; Tο κιβώτιο. Δεν ξέρω τι σκέφτεται, αλλά ξέρω ότι δε δρα γρήγορα. Εντάξει, δεν τα χωνεύω τα αυτόματα, είναι και το δικό μου πιο γρήγορο (στην όχι πάντα σωστή απόφαση), αλλά νομίζω το παιδεύει πολύ για να δει τι θα κάνει τελικά.
Αν ήμουνα μόνος μου, θα είχα δοκιμάσει το χειροκίνητο mode για να δω.
Η ισχύς. Ανηφόρες πολλές, εμείς δύο άτομα, αλλά δε γίνεται αυτό που φοβάσαι. Πάει. Με τα 160 σίγουρα θα πήγαινε καλύτερα, αλλά και 200 και 300, ακόμα καλύτερα! Δεν τελειώνει αυτό. Είναι παραπάνω από αξιοπρεπές.
Και φτάσαμε στο πάτημα που μαζί με το τιμόνι είναι όλα τα λεφτά και τα ρέστα μαζί…
Για όσους ξέρουν την περιοχή από Αγίους Δέκα και μέχρι να ανεβείς Αγ. Βαρβάρα, είναι μια διαδρομή που με τον καινούριο δρόμο που υπάρχει, θέλει γκαντεμιά να συναντήσεις πρόβλημα. Σταθήκαμε τυχεροί σ’αυτό κι είχε ψιλοστραγγίξει ο δρόμος. Ξεκίνησα σβέλτα, όπως συνήθως πάω κι ο συνοδηγός να επιμένει. Κι άλλο, έχει ακόμα, δώσε κρατάει κλπ. Τα 110 και τα 120 εκεί απέχουν πολύ από τα 80-90 που συνήθως πάω (οι περισσότεροι εκεί είναι 60-70 χλμ/ώρα) και καμία στιγμή δε φάνηκε να γυρίζουμε εκείνο το βιντεάκι “έλα Γιώργη, άλλα επίπεδα πρόσφυσης-μπουμ”. Πράγματι το αυτοκίνητο εμπνέει ότι πήγαινε παραπάνω άνετα. Αν ήταν στεγνά τελείως και το είχα οδηγήσει κάνα δυο φορές, θα το έκανα.
Παρ ‘όλες τις 20ρες ζάντες και το 40άρι προφίλ, εμένα η άνεση μου φάνηκε κορυφαία. Aπό ανωμαλίες κάθε τεχνοτροπίας, να φάνε κι οι κότες.
Εγκρίνω…
(Αν θέλετε κι εσείς να παρουσιάσετε το καμάρι σας, στείλτε μας στην παρακάτω διεύθυνση: dimitrios.sampaziotis@cartalk.gr)