Οι τιμές του καυσίμων σπάνε κάθε ρεκόρ, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του αυτοκινήτου που αναγκαζόμαστε να πληρώσουμε υπέρογκα ποσά στις αντλίες. Στο παρελθόν, κάθε φορά που αυτές οι τιμές αυξάνονταν, κάποιος παρουσίαζε μια τρελή ιδέα που θα εξοικονομούσε χρήματα σε όποιον τον εμπιστευόταν.
Αν σήμερα έχουμε τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, που υπόσχονται πλήρη απεξάρτηση από τα πρατήρια, δε συνέβαινε το ίδιο στην πετρελαϊκή κρίση που βίωσε ο πλανήτης στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Τότε προέκυψε το HMV FreeWay (ναι, σαν τα αναψυκτικά του Lidl), πνευματικό τέκνο του Dave Edmonson με έδρα τη Minnesota, το οποίο προσφερόταν σε δύο εκδόσεις, μία με προσήλωση στην απόλυτη οικονομία και μία στις επιδόσεις. Η πρώτη χρησιμοποιούσε μονοκύλινδρο κινητήρα με απόδοση 12 ίππους κι υποσχόταν κατανάλωση 2.8 λίτρα/100 χλμ., ενώ η ζόρικη έκδοση των 16 ίππων ήταν σαφώς πιο βενζινοβόρα, με 3.9 λίτρα/100 χλμ.
Μέσω ενός κιβωτίου ταχυτήτων CVT, η όποια ισχύς έφτανε στον πίσω τροχό μέσω αλυσίδας. Αν θέλατε να κάνετε όπισθεν, έπρεπε να ζητήσετε από κάποιον περαστικό να σας σπρώξει ή να βγείτε έξω και να το τσουλήσετε μόνοι σας. Το φρενάρισμα ήταν εξίσου στοιχειώδες, αλλά διέθετε πλήρως ανεξάρτητη ανάρτηση. ενώ υπήρχε κι η επιλογή ηλεκτρικής έκδοσης. Επειδή όμως η ηλεκτροκίνηση βρισκόταν στα σπάργανα, η HMV ανέφερε μια ισχύ μόλις 4 ίππων για το EV της. Όσο ελαφρύ κι αν ήταν το αμάξωμα, οι 4 ίπποι ήταν πολύ λίγοι.
Εάν η ιδέα της κατοχής ενός EV με το 0.2 % της απόδοσης ενός Rimac Nevera κάνει την καρδιά σας να πεταρίζει, θα πρέπει να μεταβείτε στο Bring-a Trailer για να δείτε αυτό το μοντέλο του 1980. Η περιγραφή αναφέρει ότι δε λειτουργεί, οπότε θα χρειαστεί λίγη μηχανολογική ενασχόληση για να επανέλθει στον δρόμο, αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να αναβαθμιστεί ο ηλεκτροκινητήρας κι η μπαταρία με κάτι που θα του ταίριαζε από τότε, αλλά η τεχνολογία της εποχής δεν επέτρεπε. Όπως στην Teslarossa, ένα μοντέλο αντίστοιχης εποχής που κυκλοφορεί πλέον με μηχανικά μέρη από Tesla.
Αυτό το FreeWay είναι εξοπλισμένο με ένα κάθισμα από μαύρη δερματίνη, ένα ταχύμετρο που τερματίζει στα 130 χλμ/ώρα, τα δύο τρίτα του οποίου είναι σίγουρα παρθένα περιοχή και πόρτα μόνο από αριστερά.
Ο Edmonson κατάφερε να παράγει περίπου 700 οχήματα μεταξύ του 1979 και του 1982, και δεδομένου ότι οι τιμές του αργού πετρελαίου αυξήθηκαν στον απόηχο της ιρανικής επανάστασης και της επιβράδυνσης που προέκυψε στις εξαγωγές πετρελαίου, μπορούμε να φανταστούμε ότι θα υπήρχε ένα κάποιο ενδιαφέρον για το μοντέλο του.
Όταν όμως οι τιμές στη μάνικα άρχισαν την πτωτική τους πορεία, η ενδιαφέρουσα ιδέα πέρασε στο χρονοντούλαπο. Οχήματα όπως το FreeWay είναι οδοδείκτες στην πορεία προς τη μαζική υιοθέτηση της ηλεκτρικής ενέργειας και μια υπενθύμιση των συμβιβασμών που ορισμένοι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να κάνουν στο παρελθόν για να παρακάμψουν την ουρά στο πρατήριο. Για πείτε μας, θα ξαναγκρινιάξετε για τους 44 ίππους του Dacia Spring;