Συνέχεια από το Τα οχήματά μας #10:
Κόντρα με Toyota MR-2
“ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και κάποιος που ξέρει να πάει το αυτοκίνητό του όπως του αρμόζει. Επιστρέφω στο σπίτι μου εχτές κατά τα μεσάνυχτα δικάβαλος και στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ύψος της Βούλας, βρίσκομαι δίπλα σε ένα κόκκινο MR-2 με hard-top. Σβέλτος αυτός, σβέλτος κι εγώ, τσιμπάμε κι οι δύο και κάπως έτσι, φτάνουμε στο περίπτερο του Κουτάλα στην παραλιακή, στο ύψος της Βουλιαγμένης (τυπικά πρόκειται για Βούλα, αλλά αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας…).
Βλέπω ότι έχει και μια κοπέλα στο δεξί κάθισμα ενώ εγώ έναν νυν κουμπάρο μου, ωχ, είναι κι ελαφρύτερος, είναι και το MR-2 σημαντικά πιο γρήγορο από το μαμά Miata 1.8 (αν κι εγώ δεν ήμουν πλέον μαμά), είχα ετοιμαστεί για τσαγάκι. Καλή εκκίνηση, ταχύτατη αλλαγή σε 2α, το MR είναι μία καρότσα πίσω, ψιλοσκαλώνει η αλλαγή σε 3η, το κέρατό μου, τώρα θα μας περάσει, όχι είναι ακόμα πίσω, συνεχίζουμε, αλλαγή σε 4η μισή σαλ πριν τον κόφτη, το 2 είναι 6-7 μέτρα πίσω μου και το κοντέρ έχει ξεπεράσει τα 160! Φτάνουμε στην ανηφόρα, ψιλοσκοτώστρα το συγκεκριμένο φανάρι, έχει κι ένα σταματημένο στη μεσαία, κόβουμε λίγο. Με το που αρχίζει η κατηφόρα, ακούω τον κολλητό από δίπλα. “Έλα ρε μπιπ, στρίψε αριστερά για το σπίτι, μην πας ευθεία, σε παρακαλώ. ΕΛΑ ΡΕ ΜΠΙΜ, ΣΤΡΙΨΕ!” Έλα τώρα παλιοχέστη, κάποτε τα κάναμε μαζί αυτά, πολύ μου σοβάρεψες, δεν τον αφήνω τον κερατά!
Βρίσκομαι λοιπόν στην αριστερή, τσίτα τα γκάζια, αρχίζει να αχνοφαίνεται η αντρικότατη πατημένη αριστερή (ένας φίλος έχει τουμπάρει εκεί, βλέπετε όλα τα Βουλιαγμενιωτάκια εκεί βγάζουμε το άχτι μας!), Θεέ μου, θα πιάσουν τα φρένα με τα ψιλοτελειωμένα ταάκια, έπρεπε να το έχω πάει για σέρβις. Και γιατί να έχω βάλει μεταχειρισμένα πίσω, χάθηκε ο κόσμος να χω φορέσει μια τετράδα R888, 320 ευρώ το σετ πάνε, σιγά το κόστος, τι ξεροκέφαλος που είμαι… Ακούω προσευχές από το δίπλα κάθισμα, μάλλον ήρθε η ώρα να φρενάρω, το 2άρι είναι στη μεσαία, περίπου 3/4 καρότσας πίσω μου, δεν έχει φρενάρει ακόμα ούτε αυτός, πέφτω στο μεσαίο πεντάλ, κατάρα, γιατί να μην είμαι εγώ στη μεσαία, πώς κλείστηκα έτσι, είναι και κεντρομήχανο αυτό, δεν πιστεύω να σβουρίξει και να με στείλει πάνω σε καμιά κολόνα, μπα, εγώ θα σβουρίξω πρώτος με τα κωλολάστιχα που φοράω πίσω…
Σφίγγω το τιμόνι, πάντα βοηθάει (ψυχολογικά) όταν ξέρεις ότι κάνεις μ..κία, η ΜΙΑΤΑΡΑ στρίβει με 120+ από την εσωτερική, ισιώνουμε, τσεκάρω τον καθρέπτη, το 2άρι έχει μείνει άλλο ένα αυτοκίνητο πίσω, μπράβο του, εγώ με το κεντρομήχανο που οδηγάει θα είχα φρενάρει από τη Γλυφάδα, τα θεόστραβα μπεκ ποτίσματος του Δήμου μας (μην πω καμιά κουβέντα για τον Κασιδόκωστα τώρα, θυμίζω ότι είμαστε πριν το 2010…) έχουν κάνει το θαύμα τους, τσίμπημα στα φρένα μπας και γλιτώσουμε τη σβούρα με τα πίσω λαστιχάκια βρεγμένα, ξανασφίγγω το τιμόνι (ναι, είναι η δεύτερη μ..κία μέσα σε 5″), η ΜΙΑΤΑΡΑ (συχωρήστε μου τα κεφαλαία) είναι καθαρά μπροστά οπότε μπορώ να κλειστώ δεξιά, το βλέμμα στην έξοδο από την πλαζ του ΕΟΤ (ναι, έχουν γίνει θανατηφόρα εκεί) και φτάνουμε στο φανάρι του Εν Πλω! ΦΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΝΑ, το πεντάλ μαλακό σα βούτυρο, σκαρφαλώνω ολόκληρος πάνω του μπας και σταματήσω, τι υγρά φοράω Θεέ μου, το 2άρι έρχεται από δεξιά, το παλικαράκι χαμογελάει και σηκώνει τον αντίχειρα, μπράβο και σε σένα λεβέντη μου που ξέρεις και το πας, όχι σαν κάτι άλλους με EVO, Type-R και OPC στην ίδια στροφή πριν μερικές μέρες, διδάσκουν οι Ιάπωνες, ανταποδίδω τη χαιρετούρα, μπράβο και στην κοπελίτσα σου που δεν ξέρασε/σε χώρισε/σε κοπάνησε, κάθε λογική κοπέλα έτσι θα είχε κάνει, εκτός κι αν το όνομά της ξεκινά από Ισμήν.. και τελειώνει σε Φαμπιάτ…, ποια να είναι άραγε, αλλά μάλλον θα οδηγούσε αυτή, οπότε γιατί να σε χωρίσει τότε…
Ξεκινώ ταρίφικα, για να καταλάβει ότι η κόντρα τελείωσε, άλλωστε έχουμε περάσει το σπίτι, φρένα δεν έχουμε, ο διπλανός γκρινιάζει, αν πηγαίναμε Λιμανάκια στον ίδιο ρυθμό, θα είχαμε φύγει κι οι δύο από κάτω… Αφήνω τον κολλητό σπίτι του, κάτι γαλλικά μουρμουρίζει, με το που κλείνει την πόρτα, κάνω τον σταυρό μου… Ήμουν λίγο ανώριμος απόψε, αλλά το καταφχαριστήθηκα!
Κάπου εδώ, τα δικά μου αφηγήματα για τα αμάξια της ζωής μου έφτασαν στο τέλος τους. Περιμένω και τις δικές σας καταθέσεις ψυχής στο: dimitrios.sampaziotis@cartalk.gr. Ένα εύπεπτο κείμενο και μερικές φωτογραφίες αρκούν για να γίνετε μια διασημότητα.