Ο “στόλος” είχε κλείσει 10ετία ζωής κι έπρεπε να φρεσκαριστεί. Η αρχή έγινε με το i3 της BMW, το οποίο ήταν η πρώτη επαφή με την ηλεκτροκίνηση. Ανείπωτος ενθουσιασμός, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει με κανένα αυτοκίνητο απ’ όσα είχαν περάσει από τα χέρια μας μέχρι τότε (ok, όσα είναι αυτά, δεν είμαστε και δοκιμαστές αυτοκινήτων).
Ανεξάρτητα από το αν είναι καλό ή όχι σαν ηλεκτρικό, η εμπειρία οδήγησης σε σχέση με οποιοδήποτε της κατηγορίας (ίσως και μεγαλύτερης) με κινητήρα εσωτερικής καύσης, μοναδική! Θέλαμε να το οδηγούμε παντού και δεν μας έκανε καρδιά να πάρουμε το «μεγάλο» της οικογένειας, ένα υβριδικό με βενζίνη, ακόμα και σε μακρινά (από Σπάρτη και πέρα) ταξίδια. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, αποφασίστηκε να αντικατασταθεί το «μεγάλο» με ένα αντίστοιχης κατηγορίας ηλεκτρικό.
Η σύζυγος συζητούσε και για άλλα ηλεκτρικά (Skoda, Ford), εγώ είχα μάτια μόνο για ένα. Την έπεισα, με μόνη προϋπόθεση να πάμε για το Υ κι όχι για το 3. Ομολογώ πως θα προτιμούσα το Model 3 Performance και πως το Υ ήταν ένα είδος συμβιβασμού. Όχι ότι με χάλασε. Από επιδόσεις η αίσθηση είναι ότι δεν υστερεί καθόλου σε σχέση με το 3άρι. Η επιτάχυνση παραμένει καταιγιστική, σε βαθμό να αναρωτιέσαι αν είναι σωστό να κυκλοφορούν αυτοκίνητα με τέτοιες δυνατότητες σε δημόσιους δρόμους. Με σύνεση, μπορείς να κινείσαι πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί, χωρίς κόπο και χωρίς περιττές τυμπανοκρουσίες (βρουμ-βρουμ κι αρώματα = φασαρία και καυσαέριο).
Χωρίς να ξεφεύγεις, γιατί δε θέλει και πολύ να παρασυρθεί κανείς, κινείσαι αστραπιαία και ταυτόχρονα «χαλαρά». Οι χώροι άπλετοι, για επιβάτες και αποσκευές. Σου δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να πάρεις μαζί σου τα πάντα.
Η θέση οδήγησης είναι ιδιαίτερα αναπαυτική και το κάθισμα δεν κουράζει. Σε σχέση με το 3άρι, κάθεσαι πιο ψηλά, άρα μπαίνεις πιο εύκολα, έχεις καλύτερη ορατότητα και κάθεσαι πιο άνετα (οι μηροί εφάπτονται στη βάση του καθίσματος) και τα μακρινά ταξίδια είναι πολύ ξεκούραστα. Όταν λέμε μακρινά, μέχρι τα 300-350 χιλιόμετρα όπου θα σταματήσεις να ξεμουδιάσεις (θες δε θες) για να φορτίσεις. Ένα ταξίδι έχουμε κάνει μέχρι στιγμή, μέχρι τα Γιάννενα (από Αθήνα). Range anxiety δεν είχαμε, μιας και γνωρίζαμε ότι στον Ψαθόπυργο μας περίμεναν τέσσερις ταχυφορτιστές να επιλέξουμε. Μέχρι να πάμε τουαλέτα, να πάρουμε έναν καφέ, από τα 30% είχαμε φτάσει τα 90%. Η ταχύτητα του ταξιδιού ήταν η νόμιμη, με μόνες «παρασπονδίες» τις επιταχύνσεις από τα διόδια (για να μη ρίξουμε τη Μ.Ο. καλέ). Ξεκινήσαμε με 90% και φτάσαμε στον Ψαθόπυργο με 29%.
Η σταθερότητα στον αυτοκινητόδρομο είναι αρκετά καλή. Το τιμόνι μάλλον είναι πιο γρήγορο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, με συνέπεια να είναι εύκολο να παρεκκλίνεις της πορείας σου αν δεν έχεις σταθερό χέρι. Πολύ ξεκούραστο το auto pilot. Το ενεργοποιείς, βάζεις τα χέρια στο τιμόνι και απλά είσαι σε ετοιμότητα αν χρειαστεί να διορθώσεις. Περίμενα ότι θα με κούραζε περισσότερο από το να οδηγώ μόνος μου χωρίς υποβοήθηση, αλλά με εξέπληξε ευχάριστα. Ήταν από τα πιο ξεκούραστα ταξίδια που έχω κάνει. Μάλιστα η επιστροφή έγινε νύχτα, αλλά τα φώτα (led matrix) προσέφεραν άριστη φωτεινότητα κι αποδείχτηκαν άξιος σύμμαχος. Θα μπορούσαν να είναι πιο “smart” φωτίζοντας τα σκοτεινά σημεία του δρόμου, αλλά ευελπιστώ σε μελλοντικό update (αν και εφόσον είναι τεχνικά δυνατό).
Το infotainment, μοναδικό. Ένα μεγάλο τάμπλετ από το οποίο ελέγχεις τα πάντα. Κι αν κάποιος ανησυχεί ότι του αποσπά την προσοχή από το δρόμο, υπάρχουν και οι φωνητικές εντολές για όλες τις λειτουργίες. Μοναδικό «μελανό» σημείο θα μπορούσε να είναι η άνεση από την ανάρτηση. Στους ελληνικούς δρόμους ορισμένες φορές ταλαιπωρείται και μαζί μ’ αυτήν και οι επιβαίνοντες. Όχι κάτι ιδιαίτερο, απλά δεν «σιδερώνει» τις ανωμαλίες του δρόμου, όπως ίσως θα περίμενε κανείς από αυτοκίνητο αυτής της κατηγορίας. Καταλήγοντας θα πω ότι σχεδόν 3 μήνες μετά, ψάχνω διαρκώς ευκαιρία να το οδηγήσω. Είναι ό,τι καλύτερο έχω οδηγήσει μέχρι τώρα και με μεγάλη διαφορά από το αμέσως προηγούμενο.
(Αν θέλετε κι εσείς να παρουσιάσετε το καμάρι σας, στείλτε μας στην παρακάτω διεύθυνση: dimitrios.sampaziotis@cartalk.gr)