Όσοι έχουμε εξοχικό σε ορεινή περιοχή, θεωρούμε ότι οι ορεσίβιες τοποθεσίες είναι τουλάχιστον το ίδιο ελκυστικές το καλοκαίρι, αν όχι και περισσότερο από τον χειμώνα. Ναι, οι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μας, αλλά ας μας επιτρέψετε να τις απολαμβάνουμε όταν όλοι οι υπόλοιποι ξεροψήνονται στην ξαπλώστρα. Μα καλοκαίρι στα έλατα; Κι όμως, γλιτώνεις όλη την αποπνικτική ζέστη κι ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης, το συνωστικό και την ακρίβεια των νησιών, ενώ με ανακούφιση νιώθεις να ξαναχουχουλιάζεις κάτω από την κουβέρτα. Το χειμώνα δε σου λείπει, αλλά τώρα δεν μπορείς παρά να το εκτιμήσεις. Περπατάς δίπλα σε τρεχούμενα νερά και μακαρίζεις όσους μπορούν να ζήσουν εδώ μόνιμα.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε να εξερευνούμε τις ομορφιές της Ζαρούχλας. Τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά, αλλά η ομορφιά του τοπίου κι η αξία της δροσιάς ήταν ανεκτίμητες. Και φυσικά, οι πολλές αποχρώσεις του πράσινου πάντα σαγηνεύουν. Η περιοχή είναι ξακουστή για τις χειμερινές της δραστηριότητες αλλά παραμένει πανέμορφη (και πολύ δροσιστική) και κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Κατά μία εκδοχή, το όνομα Ζαρούχλα είναι σλάβικο (πάμπολλοι οι εποικισμοί των Σλάβων στην Πελοπόννησο από τον 6ο κιόλας αιώνα) και σημαίνει τρύπα. Κοντά στο χωριό υπάρχουν δύο ναοί, ο ένας του 12ου κι ο άλλος του 13ου αιώνα, που δείχνει ότι επί Φραγκοκρατίας ήδη κατοικούνταν. Το 1204, την εποχή της πρώτης άλωσης της Πόλης από τους Σταυροφόρους, η περιοχή που βρίσκεται το χωριό παραχωρήθηκε ως φέουδο στον Λατίνο Αρχιεπίσκοπο Πάτρας. Η Ζαρούχλα αναφέρεται στην ενετική απογραφή του Grimani το 1700 να έχει 808 κατοίκους. Το 1806 πέρασε από εκεί ο περιηγητής William Martin Leake, ο οποίος ανέφερε ότι το χωριό είχε 200 οικογένειες, όλοι Έλληνες όπως έγραψε, κι ήταν χτισμένο γύρω από τον ποταμό Κράθη. Ο Leake αναφέρει ότι δεν κατοίκησαν ποτέ Οθωμανοί στο χωριό και λόγω της δυσπρόσιτης θέσης του, δεν περνούσαν καν από εκεί. Κατά την επανάσταση του 1821, στον Πύργο του στην Ζαρούχλα είχε κρυφτεί ο Φιλικός οπλαρχηγός Σωτήρης Χαραλάμπης για να αποφύγει την οργή των Οθωμανών. Από το 1835 μέχρι το 1912 αποτέλεσε οικισμό του Δήμου Νωνάκριδος. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, πολλοί κάτοικοι έφυγαν από το χωριό προς πιο πεδινές περιοχές. Από το 2011 ανήκει διοικητικά στο Δήμο Αιγιαλείας.
Πώς φτάσαμε όμως μέχρις εκεί; Με 422 λίτρα χώρο αποσκευών, το Astra χώρεσε με άνεση τα μπαγκάζια μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας για ένα Σαββατοκύριακο. Ναι, αν ο προορισμός μας ήταν το κλασικό αυγουστιάτικο δεκαπενθήμερο στο χωριό, τότε ίσως να χρειαζόταν αριστείο στο Tetris ή ευλαβικό χτίσιμο της νεολαίας στο πίσω κάθισμα με αποσκευές ανάμεσά τους ή μπαγκαζιέρα στην οροφή. Αποχαιρετώντας την πρωτεύουσα, το νέο μοντέλο της Opel δείχνει στο στοιχείο του στον αυτοκινητόδρομο. Εξαιρετικά προσεγμένο σε υλικά κι εξοπλισμό, αξίζει να το χαρακτηρίσεις premium με την ουσιαστική έννοια: όχι τι αναγράφει στην ούγια αλλά τι προσλαμβάνει το πλήρωμα. Με χαμηλό κέντρο βάρους σε σχέση με τα SUV που οδηγούμε συνήθως, ταξιδεύει ευθύβολα κι ατάραχο από πλευρικούς αέρηδες. Εκεί κατά τα Μέγαρα και την Κακιά Σκάλα, βλέπουμε τα δέντρα στο πλάι του δρόμου να πάλλονται από τον αέρα κι εμείς να μη νιώθουμε το παραμικρό. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι έξι μόλις μέρες πριν, βρισκόμουν στο ίδιο σημείο με το Skoda Kamiq, με αντίστοιχο φορτίο και πάλευα να κρατήσω το αμάξι σε μία λωρίδα.
Η άριστη ηχομόνωση κι η υψηλή ποιότητα κύλισης κρατούν τους θορύβους μακριά. Με το 8άρι αυτόματο σασμάν, τα 130 χλμ/ώρα (στο κοντέρ) αντιστοιχούν σε 2.200 σαλ. κι ο κινητήρας δεν ακούγεται διόλου. Στο αστικό περιβάλλον είναι θορυβώδης, αλλά εδώ δεν αντιλαμβάνεσαι το παραμικρό. Με αυτή την ταχύτητα, το Astra καταναλώνει 6.4 λίτρα κι εφόσον είναι ένα μοντέλο που καταπίνει τα χιλιόμετρα αγόγγυστα, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι το πετρέλαιο θα ήταν καλύτερη επιλογή. Έτσι κι αλλιώς, δύσκολα θα είναι πιο θορυβώδες εντός πόλης, οπότε γιατί να μην καρπωθείς την επιπλέον οικονομία και να τρελαθείς στα ταξίδια και στα χιλιόμετρα; Η αγριεμένη κατάμαυρη μάσκα του Astra, σε συνδυασμό με το ιδιαίτερο χρώμα του δοκιμίου, γεμίζει με αλητεία τον μεσαίο καθρέπτη του προπορευόμενου και καθαρίζει με άνεση την αριστερή λωρίδα, σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο σε καθημερινό μοντέλο. Ναι, με την F-Pace το περιμένεις, με το RS7 το επιζητάς, αλλά με ένα Astra;
Μοναδική παραφωνία το πώς συμβιώνω με την ηλιοροφή, κάθομαι πιο ξαπλωτά από όσο θέλω και στραβά, προς το κέντρο, ώστε να εκμεταλλεύεται η κεφαλή τα 10-15 χιλιοστά που γουβιάζει η ηλιοροφή. Αυτό βέβαια φέρνει πόνους στην πλάτη στην πολύωρη οδήγηση. Η συνοδηγός δε συμμερίζεται τη στενοχώρια μου (με την κυριολεκτική έννοια του όρου), καθώς απολαμβάνει τα εξαιρετικά άνετα καθίσματα.
Στη Ζαρούχλα θα απολαύσετε μιας πρώτης τάξεως φυγή από την Αθήνα. Απέχει δυόμιση ώρες και 183 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, άρα δεν είναι ιδιαίτερα μακριά, ούτε χρονικά ούτε από άποψη καυσίμων, τόσο σημαντικό για την εποχή. Περιβάλλεται από καταπράσινα όρη που προσφέρονται για κάθε είδους φυσιολατρική και μηχανοκίνητη δραστηριότητα. ΜΤΒ, πεζοπορία, γουρούνες, καθαρόαιμες μηχανές, όλοι θα βρουν το μονοπάτι που θα είναι ακριβώς στα μέτρα τους και στα γούστα τους.
Προσοχή: δεν υπάρχει mini-market σε ακτίνα μικρότερη από την Ακράτα ή τα Καλάβρυτα, οπότε κάντε εγκαίρως τις προμήθειές σας. Το αυτό ισχύει και για τα καύσιμα. Επίσης, έχετε κατά νου ότι η Vodafone (οπότε λογικά κι η Wind, αφού έχουν κοινό δίκτυο) δεν έχει κάλυψη εντός της Ζαρούχλας. Όσοι επιθυμείτε εκκλησιασμό το πρωί της Κυριακής, υπάρχει ένας ιερέας για όλα τα γύρω χωριά, οπότε μάλλον θα είναι η εξαίρεση αν τον πετύχετε στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, τον κεντρικό.
Αρχίζουμε την περιήγηση στο χωριό. Το βλέμμα μαγνητίζεται από το πετρόκτιστο οδόστρωμα και τα λιγοστά σπίτια. Μα αυτή είναι όλη κι όλη η Ζαρούχλα, που όλοι την έχουν ακουστά και κάμποσοι την έχουν επισκεφτεί; Με μόλις 12 κατοίκους τον χειμώνα, μάλλον πρόκειται για το μέρος της Ελλάδας με τον υψηλότερο δείκτη αναγνωρισιμότητας προς αριθμό κατοίκων. Στο παλιό σχολείο του χωριού, που αλίμονο δε λειτουργεί πια, θα επισκεφτείτε το λαογραφικό μουσείο για να κατατοπιστείτε καταλλήλως για τις εξορμήσεις σας στην περιοχή.
Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς τα βορειοδυτικά. Σε λιγότερο από 10 χιλιόμετρα, ανάμεσα στον Σόλο και το Μεσορρούγι, ξεκινάει το μονοπάτι που θα σας οδηγήσει σε δύο ιδίαιτερα αξιοθέατα, ένα ιστορικό κι ένα κινημοτογραφικό. Αρχικά, στο μνημείο στην ιστορική θέση “Καστράκι” όπου έγινε αιματηρή μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων με 2.500 θύματα από την πλευρά των Οθωμανών, σύμφωνα με μαρτυρίες των ντόπιων. Στη συνέχεια στην περιώνυμη “Βρύση της Γκόλφως”, το σημείο συνάντησης του Τάσου και της Γκόλφως, των νέων δηλαδή που είναι γνωστοί χάρη στο ειδυλλιακό διήγημα του Μεσορρούγιου συγγραφέα Σπύρο Περεσιάδη. Αυτό ενέπνευσε και την ταινία Γκόλφω, την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους (βουβή προφανώς) του ελληνικού κινηματογράφου το 1914. Η απήχηση που γνώρισε το έργο ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι μικροί θίασοι να το θεωρούν «σωσίβιο των θιάσων», το έργο δηλαδή που πάντα θα εξασφάλιζε θεατές στις περιοδείες τους.
Ιδρωμένοι από την πεζοπορία, τι καλύτερο από μια βουτιά στα δροσερά νερά του ποταμού; Βάλτε στους Χάρτες την ονομασία “Καταρράκτες Μεσορρούγι” και παρκάρετε το αυτοκίνητό σας επί της ασφάλτου. Έτσι κι αλλιώς, θα γλιτώσετε μόλις 400 μέτρα περπάτημα ανά κατεύθυνση. Αν έχετε τετρακίνητο όχημα, θα μπορέσετε να προσεγγίσετε το πλάτωμα που είναι δίπλα στο ποτάμι. Αν μάλιστα επισκεφτείτε την περιοχή κάποια βροχερή περίοδο, τότε ίσως χρειάζεται σκληροπυρηνικό τετρακίνητο για να ανεβείτε τη λασπωμένη ανηφόρα κατά την αναχώρηση. Χίλιες φορές με τα ποδαράκια μας. Από εκεί, μετά από 20-25′ πεζοπορίας δίπλα στο ποτάμι, θα βρεθείτε στους καταρράκτες. Θα χρειαστεί να διασχίσετε δύο φορές τον ποταμό, οπότε φορέστε κατάλληλα πατούμενα. Εμείς κάναμε κάτι πιο απλό: από το πλάτωμα, πήραμε το αριστερό (όπως κοιτάτε τον ποταμό) μονοπάτι και στα 50-60 μετρά βρεθήκαμε σε δύο ωραίες κοιλότητες. Τσαλαβουτήσαμε, με το νερό να είναι ευχάριστα δροσερό, καμία σχέση με το μπούζι άλλων ποταμών.
Έχει πάει αργά, ώρα να σβήσουμε την πείνα μας. Για φαγητό, δε θα βρείτε τίποτα καλύτερο από την ταβέρνα του Ντίνου στο Μεσορρούγι. Εξαιρετική εμπειρία! Δύο καλοσυνάτοι και χαμογελαστοί άνθρωποι, ο Ντίνος κι η Διαμάντω, σερβίρουν τεράστιες μερίδες και τις πιο καλοψημένες μπριζόλες! Δε φαντάζεσαι ότι ότι γίνεται να υπάρξει τέτοιος συνδυασμός: καθόλου καμένες απ΄ έξω, τέλεια ψημένες μέσα. Δροσιά κάτω από τα δέντρα, έτσι θα έπρεπε να είναι το ελληνικό καλοκαίρι. Βάζουμε πέντε αστέρια γιατί απλώς δεν υπάρχουν περισσότερα!
Ώρα για ξεκούραση: ο Ανδρέας κι η Κατερίνα, δύο νέα παιδιά από την Αθήνα, αγάπησαν τον τόπο και προσπαθούν να τον διακονήσουν όσο καλύτερα γίνεται. Υποδέχονται τους επισκέπτες τους στο Hotel Stis Elenas με χαμόγελο και με κάθε διάθεση να τον κατευθύνουν για το πού θα κινηθεί, ποια αξιοθέατα να επισκεφτεί, πού να φάει. Διαθέτει δέκα δωμάτια, με ονόματα εμπνευσμένα από την Ομήρου Οδύσσεια και την σουίτα να καλείται Πηνελόπη. Το pet friendly ξενοδοχείο θα ξετρελάνει τους ζωόφιλους με τον Rocky-άγρυπνο φύλακα και τους φυσιολάτρες με τον πανέμορφο κήπο με το σιντριβάνι. Συνορεύει με το ποτάμι κι είναι απόλαυση όταν το πρωί ανοίγεις τα παντζούρια και πλημμυρίζει το δωμάτιο φως και πράσινο και μυρωδιές του βουνού. Σύντομα θα λειτουργεί εστιατόριο ακριβώς δίπλα, με παραδοσιακή διακόσμηση εσωτερικού χώρου και σκεύη που ξυπνούν αναμνήσεις.
Για τους κατόχους ηλεκτρικών και plug-in hybrid οχημάτων, το ξενοδοχείο παρέχει ήδη δωρεάν μια πρίζα σούκο για ολονύχτια φόρτιση, ενώ προσεχώς θα προστεθούν κάμποσες ενισχυμένες πρίζες για να βολεύονται περισσότεροι πριζάτοι.
Το επόμενο πρωί, αναχωρούμε για τη λίμνη Τσιβλού. Έχει κάτι κοινό με τη Ζαρούχλα: όλοι την ξέρουν, οπότε περιμένεις να αντικρίσεις μια μεγάλη λίμνη. Περιμένεις κάτι πιο κοντά στην Πλαστήρα παρά στη λίμνη Μπελέτσι στην Πάρνηθα. Μα αυτή είναι όλη κι όλη; Δεν μπορεί! Κι όμως, έχει τον λόγο της που είναι ξακουστή. Ξεχάστε τις λασπωμένες όχθες και τα θολά νερά. Εδώ βλέπεις με πρωτόγνωρο τρόπο τον βυθό (στα σχετικά ρηχά τουλάχιστον) κι απολαμβάνεις μια άνωση που επίσης δε συναντάς σε άλλες λίμνες. Εδώ θα βουτήξουν κι οι λιγότερο τολμηροί, που ούτε θα το διανοούνταν στην Πλαστήρα. Είναι φυσική λίμνη, σε υψόμετρο 800 μέτρων και με βάθος 80, προϊόν της μεγάλης κατολίσθησης που συνέβη τον Μάρτιο του 1913, όπου παρασύρθηκαν χιλιάδες τόνοι χώματος και βράχων, οι οποίοι εξαφάνισαν κυριολεκτικά το χωριό Συλίβαινα (ευτυχώς είχε εκκενωθεί εγκαίρως), καταπλάκωσαν το χωριό Τσιβλός (εξ ου κι η ονομασία της λίμνης), ενώ παράλληλα έφραξαν την κοίτη του ποταμού Κράθη, τα νερά του οποίου εγκλωβίστηκαν σε μια φυσική λεκάνη σχηματίζοντας τη λίμνη. Κάποια καλοκαίρια, η στάθμη του νερού χαμηλώνει τόσο, ώστε φαίνονται τα ερείπια και τα δοκάρια των σπιτιών του παλιού οικισμού! Όχι στην περίπτωσή μας.
Ένα ονειρεμένο Σαββατοκύριακο δεν μπορεί παρά να κλείσει με τον πατροπαράδοτο ελληνικό τρόπο: με το μποτιλιάρισμα στην Εθνική Οδό, ανάμεσα στην Κόρινθο και την Ελευσίνα. Αλλά δεν μπορεί να σβήσει την ξεκούραση και τις ωραίες εικόνες που αποκομίσαμε.