Στο πρόσφατο ταξίδι μας στα Ψαχνά της Εύβοιας, ταλαιπωρηθήκαμε λίγο με το Honda e. Θα διαβάσατε προφανώς το ανάλογο άρθρο.
Πώς είναι η ζωή όταν μηδενίζει το ποσοστό της μπαταρίας και τα υπολειπόμενα χιλιόμετρα;
Εκείνες τις δραματικές στιγμές (εντάξει, το παρακάνω αλλά το μελόδραμα πουλάει), συνειδητοποίησα πόσο λάθος έχει τοποθετήσει τους φορτιστές της η ΔΕΗ. Εξηγώ ότι η ΔΕΗ δεν έχει επενδύσει ακόμα σε ταχυφορτιστές, αυτούς που μπαίνουν στον αυτοκινητόδρομο, αλλά σε αστικούς φορτιστές, αυτούς που χρησιμοποιείς όταν πας για ψώνια ή σινεμά. Αυτοί αποβλέπουν κυρίως σε όσους δεν μπορούν να φορτίζουν καθημερινά στο σπίτι ή την εργασία, αλλά μένουν κοντά σε διαθέσιμο φορτιστή.
Θεωρητικά είναι μια σωστή σκέψη. Με τα σημερινά δεδομένα, δεν αγοράζεις ηλεκτρικό αυτοκίνητο αν δεν έχεις εξασφαλίσει την καθημερινή φόρτιση. Εκτός αν σε κάθε γειτονιά υπάρχει ένας δημόσιος φορτιστής, όπου μπορείς να πηγαίνεις κάθε 3-4 μέρες να γεμίζεις ολονυχτίς. Με το κοστολόγιο όμως που έθεσε η ΔΕΗ, 45 λεπτά την κιλοβατώρα, κανείς σώφρων αγοραστής δε θα πειστεί να πάρει ηλεκτρικό αυτοκίνητο, γιατί το κόστος κίνησης εκτοξεύεται. Ανάλογα με την οικιακή χρέωση, το κόστος κίνησης φτάνει μέχρι και τετραπλάσιο σε σχέση με τη φόρτιση στο σπίτι.
Ματαίως περιμένουμε να βγουν μηνιαίες εκπτωτικές κάρτες, για όσους θα χρησιμοποιούν τους φορτιστές της ΔΕΗ σε μόνιμη βάση. Και βέβαια, το λογικό είναι να υπάρξει χαμηλότερη χρέωση για τις νυχτερινές ώρες, κάτι που άλλωστε πράττει η ΔΕΗ στα οικιακά τιμολόγια με το νυχτερινό ρεύμα. Αλλά δεν υπάρχει κάποια επίσημη ενημέρωση επί του θέματος.
Στον Δήμο που κατοικώ, στα 3Β (Βάρη-Βούλα-Βουλιαγμένη), η ΔΕΗ έχει εγκαταστήσει 24 τέτοιους φορτιστές. Περνάω μπροστά τους (από τους περισσότερους, τέλος πάντων) πέντε φορές την ημέρα. Στο 99% των περιπτώσεων είναι άδειοι. Τοτέμ, ανενεργοί, σαν τον διάδρομο γυμναστικής που αγοράστηκε με ελπίδα και κατέληξε κρεμαστάρι για την μπουγάδα. Λογικό δεν είναι; Ποιος θα πληρώσει τριπλή και τετραπλή τιμή για κάτι που μπορεί να κάνει στο σπίτι του; Και βέβαια, ποιος θα αγοράσει ηλεκτρικό αυτοκίνητο όταν τον υποχρεώνεις να πληρώνει ακριβότερα από το πετρέλαιο; Μοναδική εξαίρεση πολύ κεντρικά σημεία σε ώρες αιχμής (όπως στην πλατεία της Βουλιαγμένης), όπου η φόρτιση εξασφαλίζει παρκάρισμα στο ιδανικότερο σημείο. Τότε κάποιοι θα δεχτούν να πληρώσουν κατιτίς παραπάνω, αλλά για χάριν ευκολίας, όχι επειδή χρειάζονται όντως ρεύμα.
Πώς ταξιδεύω με ηλεκτρικό αυτοκίνητο.
Εφόσον λοιπόν δεν ακολουθήθηκε σωστή τιμολογιακή πολιτική, ώστε να προσελκύσει τους εν δυνάμει αγοραστές, οι φορτιστές είναι μια επένδυση που δε θα αποσβεστεί ποτέ. Πόσο πιο έξυπνο και χρήσιμο θα ήταν να τοποθετηθούν αυτοί οι 24 φορτιστές (και πόσες εκατοντάδες ακόμα σε όλη την Ελλάδα, 8 έχει μόνο ο ΑΒ στην Παιανία, επίσης δε φορτίζει ποτέ κανείς) αν είχαν μπει σε σημεία με ουσία; Σε ταξιδιωτικούς προορισμούς που θα έκαναν τη διαφορά; Στο χιονοδρομικό στον Παρνασσό ας πούμε. Πας για σκι, κάθεσαι τόσες ώρες, αφήνεις το αμάξι να φορτίζει και το βρίσκεις γεμάτο όταν φεύγεις. Και δε θα παραπονεθείς ακόμα κι αν η ΔΕΗ σε χρέωνε 50 και 55 λεπτά, γιατί εκεί πλέον πληρώνεις υπηρεσία που σου λύνει τα χέρια.
Στο χιονοδρομικό στα Καλάβρυτα. Στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Στην αρχαία Ολυμπία. Στο Μέγα Σπήλαιο στα Καλάβρυτα. Στα Μετέωρα. Στο Μονή Μακρυμάλλης, που πήγα εγώ. Στα Καλύβια στη λίμνη Πλαστήρα. Στον αρχαιολογικό χώρο στο Δίον. Στους Δελφούς. Μιλάμε για σημεία που ο άλλος θα βρίσκεται για ώρες και θα του κάνει χαοτική διαφορά στην ξενοιασιά του ταξιδιού.
Συνδυάστε το παραπάνω με τη μνημειώδη καθυστέρηση στην καταβολή της επιδότησης (πολλές φορές ξεπερνάει το έτος, αντί να τα βρίσκουν οι αντιπροσωπείες με το κράτος) κι αφήστε τους να διατείνονται ότι κόπτονται για την εξάπλωση της ηλεκτροκίνησης.