Ξεκίνησα να φτάσω στη Σπάρτη και δεν τα κατάφερα… Το ID.3 είναι καλό μόνο για μέσα στην πόλη… Και τι δε διαβάσαμε; Πάει κάνα τρίμηνο που κυκλοφόρησε μία δημοσίευση, η οποία ήταν γεμάτη ανακρίβειες (ψέματα θέλω να γράψω αλλά κρατιέμαι γιατί δεν είμαι σίγουρος αν από πίσω κρυβόταν δόλος ή άγνοια). Επειδή όμως συντασσόταν με το αντι-ηλεκτρικό μένος που διέπει τον μέσο συμπατριώτη μας, έγινε δεκτό με αλαλαγμούς κι επευφημίες, παρ’ ότι ήταν καταφανώς κάλπικο.
Κυκλοφόρησε δε τόσο πολύ, ώστε κατέληξε να μου το προωθήσει ακόμα κι η μητέρα μου στο Viber, αφού της το είχε στείλει άλλη γηραιά κυρία από την ενορία. Αν ένα αυτοκινητιστικό άρθρο καταλήγει να γίνει αντικείμενο συζήτησης σε εκκλησιαστικό κύκλο ηλικιωμένων κυριών, καταλαβαίνετε ότι έχει φτάσει παντού.
Τα αντανακλαστικά μου ήταν άμεσα. Αυτοστιγμή ζήτησα ένα ID.3 από την ελληνική εισαγωγική ώστε να πάω αυθημερόν στη Σπάρτη, να κάτσω τις λίγες ώρες που θα καθόταν κι ο αρθρογράφος για την υποχρέωσή του (μια επίσκεψη στο περίφημο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης κι ένα προσκύνημα για τοπική γουρουνοπούλα θα έτρεφαν ομοιόμορφα πνεύμα και σάρκα) και να επέστρεφα, για να καταδείξω ποια είναι η αντικειμενική αλήθεια.
Καθώς είχα ήδη ταξιδέψει με το ID.3 (διαβάστε περισσότερα στην αναλυτική δοκιμή) και καθώς ο αυτοκινητόδρομος Αθήνας-Σπάρτης έχει ταχυφορτιστή σε κ-ά-θ-ε ΣΕΑ, ήμουν απολύτως σίγουρος ότι το εγχείρημα θα ήταν βόλτα στο πάρκο. Το μόνο κακό ήταν ότι το ID.3 άργησε κάμποσους μήνες, η τότε επικαιρότητα είχε παρέλθει, οπότε έπρεπε να αλλάξω το αρχικό concept του άρθρου. Συνέπεσε και το τριήμερο της 25ης Μαρτίου, οπότε με το δεύτερο τη τάξει μέλος της συντακτικής ομάδας, αποφασίστηκε: Σπάρτη (δεν μπορούσες) εσύ; Μονεμβασιά (μπορούμε) εμείς!
Πώς λοιπόν ταξιδεύει ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο; Καταρχάς ξεχνάμε το γεμίζω το αμάξι με μπαγκάζια, ρίχνω μια λοξή ματιά στον δείκτη καυσίμου και σταματώ για ένα τρίλεπτο στο πρώτο πρατήριο που θα βρω στο διάβα μου, πριν βγω στον αυτοκινητόδρομο. Δυστυχώς, τα ηλεκτρικά θέλουν προγραμματισμό. Τα έχω γράψει πολύ αναλυτικά σε ανάλογο άρθρο, του οποίου τις βασικές αρχές φαίνεται ότι αγνοούσε ο πρότερος ταξιδευτής. Ξεκινάς με ξεχειλισμένη μπαταρία, δεν κάνει καλό στην υγεία της μπαταρίας αλλά επιβάλλεται στα ταξίδια. Καθώς εμείς παραλάβαμε από την Kosmocar στην Αργυρούπολη κι αναχωρήσαμε κατευθείαν για τη Σπάρτη, η μπαταρία ήταν ήδη στο 100%.
Κατευθυνόμενοι για το Σχιστό, η κίνηση ήταν έντονη, σε βαθμό μποτιλιαρίσματος. Η καλή θερμοκρασία της εποχής μάς απάλλαξε από τη θέρμανση, κάτι που επιβαρύνει έντονα την κατανάλωση στα ηλεκτρικά. Σύντομα όμως ανάψαμε τον κλιματισμό, κάτι που αύξησε λίγο την κατανάλωση, αλλά μη φανταστείτε κάτι έντονο. Από 0.4 kW ανά ώρα στο μποτιλιάρισμα, πήγε στο 1.2, τίποτα δηλαδή.
Όταν άνοιξε ο δρόμος, η ταχύτητα κίνησης ορίστηκε στα 120 χλμ/ώρα. Ο έτερος Καπαδόκης είχε αναφέρει ότι ταξίδευε με ταχύτητες ως τα 150. Ναι, το ID.3 τα πιάνει αστραπιαία, αλλά δεν τα επιχειρείς παρά μόνο αν πηγαίνεις σε κοντινή εμβέλεια. Σε μακρινή απόσταση, βάζεις τα δεδομένα σου στην πολύ βοηθητική σελίδα abetterrouteplanner και σου υπολογίζει με τι ταχύτητα πρέπει να ταξιδέψεις, πού να σταματήσεις και πόσο να φορτίσεις. Δεν πέφτει πάντα μέσα, όπως διαπιστώσαμε όταν πήγαμε στη Μονή Μακρυμάλλης με το Honda e, αλλά είναι ένας καλός μπούσουλας.
Όταν λέω ότι κινήθηκα με 120, νομίζω ότι σας οφείλω μια εξήγηση: ξέροντας ότι οι περισσότεροι κινούνται στον αυτοκινητόδρομο με 120, αλλά συνήθως με οχήματα 10ετίας και βάλε, έκανα το εξής πείραμα. Δοκίμασα σε μοντέλο περιωπής, αλλά 17 ετών, ποια είναι η πραγματική ταχύτητα όταν το κοντέρ σημαδεύει τα 120. Μετά βίας έφτανε τα 110 πραγματικά, τα οποία στο ID.3 αντιστοιχούσαν σε 114 κοντερίσια. Όρισα λοιπόν το cruise control στα 114 και θεώρησα ότι αντιπροσωπεύουν την ταχύτητα κίνησης που έχει ο μέσος Έλληνας όταν βλέπει στο κοντέρ του 120. Και πράγματι, η έξοδος της Πέμπτης 24/3 έδειξε ότι ήμουν σίγουρα πάνω από τη μέση ροή των αυτοκινήτων και σε καμία περίπτωση το κινητό εμπόδιο που ήμουν με το Honda e όταν επισκέφθηκα την Εύβοια. Ίσως για αυτό με κοιτούσαν τόσο. Ένα ηλεκτρικό που ταξίδευε ισότιμα με τα θερμικά μοντέλα στον αυτοκινητόδρομο.
Τα χιλιόμετρα έφυγαν αβίαστα, ο κλιματισμός δούλευε αψεγάδιαστα, τα συστήματα υποβοήθησης οδηγού το ίδιο. Αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο και πολλάκις έχω αναφερθεί αρνητικά σε πολυδιαφημισμένα συστήματα, που στην πράξη αποδίδουν ελλιπώς. Μπορεί η μπροσούρα να κάνει λόγο για ημιαυτόνομη οδήγηση επιπέδου 2, αλλά καταλήγεις να στέλνεις τα ηλεκτρονικά μαραφέτια για ύπνο γιατί κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Τα αντίστοιχα της Volkswagen είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στην από δω μεριά του Teslo-γαλαξία. Σωστές αποστάσεις στο Adaptive Cruise Control, ομαλή επιτάχυνση κι επιβράδυνση, πειστικό στρίψιμο του τιμονιού στις καμπές, γενικώς είναι ένας εξαιρετικός συμπαραστάτης του οδηγού. Εκτίμησα ιδιαίτερα τη λειτουργία που έχει το ACC στο μποτιλιάρισμα: σταματά πίσω από τον προπορευόμενο και ξεκινά όταν αρχίσει πάλι αυτός. Είτε αυτόματα αν έχεις σταματήσει πριν λίγα δευτερόλεπτα είτε με μισό χιλιοστό γκαζιού όταν έχεις ακινητοποιηθεί για λίγο περισσότερο.
Καθώς ο αυτοκινητόδρομος από την Αθήνα μέχρι τη Σπάρτη έχει ταχυφορτιστή σε κάθε (κ-ά-θ-ε) ΣΕΑ, ήμουν πολύ ξένοιαστος για το πού θα φορτίσω. Στα Μέγαρα ήμουν ακόμα πολύ υψηλά, κοντά στο 85%. Στο Σπαθοβούνι ούτε που το σκέφθηκα, στη Νεστάνη ήμουν ακόμα άνετος οπότε πήρα απόφαση να σταματήσω στην Πελλάνα, μόλις έξω από τη Σπάρτη. Με το ID.3 να κρατάει αγόγγυστα την ταχύτητά του ακόμα και στα έντονα υψομετρικά στο Αρτεμίσιο, έφτασα στην Πελλάνα με 25%.
Εννοείται ότι είχα από πριν προνοήσει ώστε να δω σε ποιον πάροχο ανήκει ο κάθε ταχυφορτιστής, να κατεβάσω την αντίστοιχη εφαρμογή στο κινητό μου και να την ενεργοποιήσω, περνώντας τα στοιχεία μου και την πιστωτική μου κάρτα. Αυτά είναι μια μανούρα για τον κάθε κάτοχο ηλεκτρικού, αλλά πρέπει να γίνει μια φορά στην αρχή για να ξενοιάσεις.
Αν ο προορισμός μου ήταν η Σπάρτη, αν δηλαδή είχα εκεί σπίτι ή εξοχικό, θα συνέχιζα χωρίς φόρτιση. Αν έπρεπε να γυρίσω αυθημερόν, όπως ο λεγάμενος, αν είχα κοντά στη στάση μου αστικό φορτιστή, θα το κούμπωνα όσο καθόμουν στη Σπάρτη. Αν πάλι δεν είχα, τότε θα συνέχιζα μέχρι τη Σπάρτη και στην επιστροφή, θα σταματούσα στην Πελλάνα με χαμηλό ποσοστό (λογικά κάπου στο 8-10%) και θα φόρτιζα χορταστικά μέχρι το 80-85% για να με βγάλει σερί μέχρι την Αθήνα και να ολοκληρώσω το ταξίδι με μία (αλλά μπόλικη χρονικά, κάπου στα 40-42’) στάση. Το πιο ασφαλές θα ήταν να κάνω μια μικρή στάση (κάνα εικοσάλεπτο) στην Πελλάνα κατεβαίνοντας και μία ακόμα σύντομη ανεβαίνοντας, λογικά στη Νεστάνη. Αν κάποιος θέλει να είναι υπερσίγουρος, κάνει ένα τηλέφωνο καθοδόν στα ΣΕΑ που τον ενδιαφέρουν για να ρωτήσει αν λειτουργεί κανονικά ο ταχυφορτιστής. Έτσι, σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά, θα σταματήσει στον προηγούμενο. Γενικώς, στα ηλεκτρικά πρέπει να υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο.
Φορτίσαμε για 27′, με την μπαταρία να γεμίζει μέχρι το 71% (από 25%) και την τσέπη να αδειάζει κατά 15.75 ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η NRG είχε αναβαθμίσει τον 50άρη ταχυφορτιστή σε 60 kW, μια καλοδεχούμενη αύξηση. Η εφαρμογή δε δούλευε άψογα, αφού δεν μπορούσε να διαβάσει το QR code κι ευτυχώς που υπήρχε χειροκίνητη εντολή έναρξης από την εφαρμογή. Σε κάποιους άλλους παρόχους, οι υπάλληλοι στο πρατήριο έχουν κάρτα ενεργοποίησης, οπότε ακόμα κι αν δε δουλέψουν σωστά τα πράγματα με το κινητό, μπορούν εκείνοι να αρχίσουν τη φόρτιση. Χάνεις βέβαια λίγο χρόνο να τους φωνάξεις, μετά ξανά το ίδιο για να σταματήσουν τη φόρτιση, να πας μέσα για να πληρώσεις. Είναι όμως μια κάποια λύση. Δυστυχώς στην Πελλάνα με κατεύθυνση προς τη Σπάρτη, δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, οπότε πρακτικά δεν έχεις βοήθεια. Αν υπάρξει μπέρδεμα με την εφαρμογή στο κινητό, την πάτησες.
Ξεκούραστοι μετά από το μισάωρο διάλειμμα και με την μπαταρία σε ζωηρή διάθεση, βάλαμε πλώρη για ένα παραθαλάσσιο οικισμό στην ευρύτερη χερσόνησο που φιλοξενεί τη Μονεμβασία. Με τη σιγουριά ότι την επόμενη μέρα θα φορτίζαμε στη γραφική καστροπολιτεία, ακολουθήσαμε τον ζωηρότατο ρυθμό μιας τοπικής S-Class. Την αφήσαμε να μπει μπροστά και να δίνει το τέμπο στους άγνωστους επαρχιακούς. 100 διασκεδαστικά χιλιόμετρα μετά, η μπαταρία είχε πέσει στο 28%, τα γούστα πληρώνονται.
Οι ντόπιοι την αποκαλούν Μονεμβάσια ή Μονεμβασία αλλά σίγουρα όχι Μονεμβασιά, όπως οι ξενομερίτες. Προτού την απολαύσουμε, αναζήτησα φορτιστή. Είχα ήδη περιδιαβεί στην εφαρμογή plugshare κι ήξερα ότι υπήρχαν δύο, αμφότεροι σε ξενοδοχεία. Ο ένας ήταν της εταιρίας Blink, η οποία σχολιάζεται συχνά για προβληματική λειτουργία, οπότε πήρα κατευθείαν τηλέφωνο τον έτερο ξενοδόχο, που είχε πάροχο την Watt&Volt.
-Είναι ο φορτιστής διαθέσιμος στο κοινό ή μόνο στους πελάτες σας;
-Σε όλους, ελάτε.
Εννοείται ότι είχα προνοήσει μεσοβδόμαδα, να κατεβάσω και τις δύο εφαρμογές και να τις συγχρονίσω. Κάθε κάτοχος ηλεκτρικού οχήματος έχει έναν ολόκληρο φάκελο στο κινητό του με διψήφιο αριθμό εφαρμογών για παν ενδεχόμενο. Ναι, θα σου φάει καμιά ωρίτσα πριν κανονίσεις την πρώτη σου ηλεκτρική εξόρμηση αλλά ξενοιάζεις μια για πάντα. Εξαίρεση αποτελούν οι κάτοχοι της Mustang Mach-E, αφού η Ford έχει συμφωνήσει με όλους τους παρόχους, ώστε οι αγοραστές της να φορτίζουν μέσα από την Ford εφαρμογή. Τυχερούληδες, μία και καθάρισαν.
Φτάνω στο ξενοδοχείο και βλέπω ότι έχει μία θέση φόρτισης, όπου βρίσκεται παρκαρισμένο ένα μαύρο ID.4. Δεν είναι όμως πριζωμένο κι ο κάτοχος είναι αραχτός στη θέση του οδηγού. Ρε τον άτιμο, σκέφτομαι μέσα μου, τόσες θέσεις ελεύθερες, θα ήθελε να νιώθει τη θαλπωρή του φορτιστή. Παρκάρω δίπλα του, ευτυχώς έφτανε το καλώδιο που με είχε προμηθεύσει η Volkswagen, κουμπώνω, με την τρίτη προσπάθεια ξεκινάει η φόρτιση. Πάω στη ρεσεψιόν να δηλώσω το κινητό μου, σε περίπτωση που έρθει κάποιος που επείγεται για φόρτιση και του λέω ότι εγώ θα το αφήσω για ώρες, ώστε να γεμίσει πλήρως αφού με συμφέρει. Θα έχω την ξενοιασιά μου για όλες τις βόλτες του τριημέρου (είναι ακόμα Παρασκευή πρωί και θα αναχωρήσουμε την Κυριακή), ενώ θα πληρώσω φθηνότερα την κιλοβατώρα (50 λεπτά αντί για 60-62 που είναι στους ταχυφορτιστές στον αυτοκινητόδρομο).
«Ε, ξέρετε, αυτός που είναι έξω με το άλλο ηλεκτρικό έχει αδειάσει από μπαταρία, θέλει να φορτίσει αλλά δεν μπορεί να συγχρονίσει την εφαρμογή. Του είπα ότι αν δεν τα καταφέρει, κάπου έχω καταχωνιάσει την κάρτα που την εκκινεί χειροκίνητα. Εν τω μεταξύ, είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Έχω εγκαταστήσει τον φορτιστή ένα χρόνο και δεν έχει πατήσει άνθρωπος. Είστε οι πρώτοι που έρχεστε και συμπέσατε ταυτόχρονα.»
Βγαίνουμε έξω και κατευθυνόμαστε στον ID.4. Πιάνουμε την κουβέντα, το παρέλαβε την προηγούμενη μέρα, εταιρικό, φοράει τη μεγάλη μπαταρία των 77 ωφέλιμων kWh (αντί για 58 δικές μου). Ήρθε σερί από την Αθήνα, αφού σταμάτησε στην Πελλάνα για να πάρει λίγο τα πάνω του αλλά δεν μπορούσε να εκκινήσει την ταχυφόρτιση από την εφαρμογή του. Ο ταχυφορτιστής έχει και δεύτερο ακροφύσιο, που φορτίζει με AC ρεύμα, κάτι που ισοδυναμεί με 11 kW ανά ώρα αντί για 60. Περιέργως, αυτό λειτούργησε οπότε έκατσε λίγο, μου είπε. Φαντάζομαι κάνα μισάωρο για να πάρει 5-6 kWh κι έφυγε. Είχε ακόμα 50 χιλιόμετρα αυτονομίας αλλά δεν καιγόταν να φορτίσει, αφού έμενε εκεί και θα αναχωρούσε την Κυριακή. Οπότε συμφωνήσαμε να γεμίσω εγώ και να το προσπαθήσει ξανά αυτός κατά το απόγευμα.
Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει αλλά μετά από 1.900 λέξεις, όλη μας η ενασχόληση σε τούτο το ταξιδιωτικό άρθρο αφορά τη φόρτιση. Πολλές φορές, οι κάτοχοι ηλεκτρικών (ίσως κι οι δημοσιογράφοι) τα περιγράφουν όλα ρόδινα κι εύκολα αλλά κατά τη διάρκεια του τριημέρου, πολλές φορές είχαμε την αίσθηση ότι το πρόγραμμά μας καθορίστηκε από το ηλεκτρικό και τις ιδιαιτερότητές του κι όχι από εμάς. Μου θύμισε τα πρώτα χρόνια της πατρότητας, τότε που το βρέφος προδίκαζε το πρόγραμμα της εκδρομής. Ναι, θα πάμε στο τάδε σημείο, αλλά τότε θα πρέπει να κοιμηθεί το μωρό, θα πρέπει να γυρίσουμε νωρίτερα για να κάνει μπάνιο, τότε θα φάει, πάρε μαζί σου το αλεσμένο φαγητό και βρες πώς θα το ζεστάνεις και τέτοια χαριτωμένα. Έτσι και τώρα, πού θα φορτίσουμε, φτάνει και για κείνη τη βόλτα χωρίς πρόβλημα; Να πάμε και στον παραδίπλα κόλπο ή δε θα έχουμε να γυρίσουμε; Πήρες τηλέφωνο στο ξενοδοχείο; Δέχεται μη πελάτες; Αν όχι, τι θα απογίνουμε;
Για να είμαστε δίκαιοι, από το μεσημέρι της Παρασκευής και μετά δεν ξανασχοληθήκαμε με τη φόρτιση. Απολαύσαμε τη φοβερή μας βόλτα στο μεσαιωνικό κάστρο, ανεβήκαμε για πρώτη φορά στην Πάνω Πόλη, σκεφτήκαμε ότι η Άνοιξη είναι η καλύτερη εποχή γιατί όλα είναι καταπράσινα κι η θερμοκρασία ανεκτή.
Αν επιχειρούσαμε την ίδια περιπλάνηση μια μέρα του Ιουλίου, θα μας είχε βγει η γλώσσα σα γραβάτα από τη ζέστη, ενώ θα είχαμε τον κίνδυνο των φιδιών και την αισθητική ενόχληση των ξερόχορτων. Ο τόπος έσφυζε από ζωή και συνεχώς μου έρχονταν μνήμες από την Άνοιξη του 2001, τότε που ήμουν συντάκτης στο Autocar κι η Ford Ελλάδας είχε κανονίσει να γίνει στη Μονεμβασιά η πανελλήνια παρουσίαση του facelift Focus πρώτης γενιάς. Πέρασα από τα ίδια εστιατόρια και τις καφετέριες που μας είχαν κεράσει, ξέρετε οι επίσημες παρουσιάσεις είναι η χαρά του συντάκτη. Ένας από κάθε περιοδικό, μαζεύονται όλοι οι συνάδελφοι, φάση σχολική εκδρομή, τους ποτίζουν, τους ταΐζουν, τους κοιμίζουν στα καλύτερα ξενοδοχεία, ολοκαίνουρια μοντέλα (αμάξια ντε) τους περιμένουν για ωραίες στριφτερές διαδρομές μέσα σε όμορφα τοπία. Όλα για να περάσουν καλά και να τους φανεί το μοντέλο (το αμάξι, είπαμε) αξιόλογο ώστε να γράψουν καλά λόγια. Έξυπνη στρατηγική, σε συμφέρει να στρίβει κάποιος το πολύ καλοστημένο πρώτο Focus πέριξ της Μονεμβασιάς μετά από ένα λουκούλλειο γεύμα σε ψαροταβέρνα στο λιμένα του Ιέρακα, παρά να μποτιλιαρίζεται στη Σταδίου και να σιχτιρίζει λίγο πριν γράψει το άρθρο.
Φορτίσαμε στο 100%, κάτι που κόστισε άλλα 15 ευρώ και δε θα το επιχειρούσα αν το ID.3 ήταν δικό μου. Θα προτιμούσα να το γεμίσω μέχρι το 90%, γιατί τα πολλά φουλαρίσματα (ακόμα και με χαμηλή ισχύ φόρτισης) δεν κάνουν καλό στη μακροζωία της μπαταρίας. Το μεγάλο πρόβλημα είναι να τη γεμίσεις και να την αφήσεις έτσι για μέρες. Όταν αναχωρείς κατευθείαν, τότε η επιβάρυνση μετριάζεται. Επιστροφή στο κατάλυμα και Σάββατο πρωί αναχώρηση για την Ελαφόνησο. Πρέπει να σας πω ότι δεν είχα ξαναδεί την παραλία του Σίμου τόσο όμορφη! Ιδανική θερμοκρασία, όλα πεντακάθαρα, ελάχιστες πατημασιές στην άμμο, δύο παρέες σε όλη την παραλία. Το απόγευμα (το τελευταίο πλοιάριο έφευγε στις 17:40) κάναμε βόλτα στη Νεάπολη. Η επιστροφή στο ενοικιαζόμενο περιελάμβανε νυχτερινή οδήγηση σε επαρχιακούς δρόμους κι ήταν η καλύτερη διαφήμιση για τα εξαιρετικά LED-Matrix φώτα. Αφενός φώτιζαν πάρα πολύ σωστά (δεν τα καταφέρνουν όλα τα LED εξίσου), έστριβαν έντονα σε κάθε φουρκέτα (όχι απλώς να ανάβει το εσωτερικό προβολάκι ομίχλης) κι έκαναν τη διαφορά. Η μεγάλη σκάλα άναβε αυτόματα, αναγνώριζε τον αντίθετα διερχόμενο και τον απομόνωνε, οπότε εγώ έβλεπα εξαιρετικά και ταυτόχρονα δεν ενοχλούσα τον απέναντι. Όταν διαμορφώσετε το επόμενό σας Volkswagen, προτιμήστε να δαπανήσετε επιπλέον χρήματα για το εν λόγω πακέτο, είναι θέμα ουσίας κι ασφάλειας, παρά σε φανταχτερές ζάντες κι ιδιαίτερα χρώματα. Αν και το τιρκουάζ που φορούσε το δοκίμιο, σε συνδυασμό με το γαλάζιο της θάλασσας, ήταν επίσης από τα έξτρα που θα θέλαμε σαν τρελοί στο δικό μας ID.3.
Το πρωί της Κυριακής, με την μπαταρία στο 78%, σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε από το Λεωνίδιο. Αφενός για να το επισκεφτούμε, αφετέρου για να οδηγήσουμε σε αυτή τη φοβερή δαντελωτή διαδρομή, με τη θάλασσα στο δεξί σου χέρι. Πριν φτάσουμε στο Λεωνίδιο, η διαδρομή μέσα από τα βουνά μάς έφερε σε μεγάλο υψόμετρο, δίπλα στις ανεμογεννήτριες, με χιονάκι να κοσμεί τα άκρα του οδοστρώματος.
Με εκδρομικό τρόπο οδήγησης και το γυναικείο μέλος του πληρώματος να διαμαρτύρεται για τις συνεχείς στροφές, ο ρυθμός ήταν απαλός και συγκρατημένος. Έτσι, παρά τα μπόλικα υψομετρικά, η διαδρομή μέχρι το Λεωνίδιο επέφερε τρομερά χαμηλή κατανάλωση, μόλις 12 kWh/100 χιλιόμετρα. Μετά την εβδομάδα με την i-Pace, που όσο συγκρατημένα και να οδηγούσα, δεν έπεφτε με τίποτα κάτω από τα 22-23, το ID.3 ήταν ένας ύμνος στη χαμηλή κατανάλωση, παρά τα 204 άλογα και τα 1.800 κιλά βάρος.
Έφτασα στο Σπαθοβούνι με 25%, 130 χιλιόμετρα από το σπίτι, όπου θα με περίμενε μια λαχταριστή πρίζα σούκο (δε θες κάτι παραπάνω για τα καθημερινά χιλιόμετρα). Ρώτησα την υπάλληλο πόση κίνηση ηλεκτρικών υπάρχει. Κατά τα λεγόμενά της, τις νεκρές εβδομάδες φορτίζει ένα αυτοκίνητο την εβδομάδα. Εκείνη τη μέρα (Κυριακή, επιστροφή από τριήμερο 25ης Μαρτίου) ήμουν το τέταρτο αμάξι. Έκατσα 22’ για να γεμίσω μέχρι το 55% (δυστυχώς ο συγκεκριμένος ταχυφορτιστής δεν είχε αναβαθμιστεί από την NRG στα 60 kW), ώστε να αφήσω τα πειράματα στα 114 και να γυρίσω σπίτι με 140άρες στο κοντέρ (υπολογίστε ότι με ένα παλιό όχημα, θα βλέπατε 145-150 κοντερίσια σε αντίστοιχη ταχύτητα). 11 ευρώ μετά, ήμουν στον αυτοκινητόδρομο και προσπερνούσα κόσμο αβέρτα. Η χαρά μου κράτησε μέχρι τα διόδια στον Ισθμό, από όπου ξεκίνησε ένα ανελέητο μποτιλιάρισμα, που κράτησε μέχρι το Δαφνί.
Το ID.3 αποδείχθηκε ένας εξαιρετικός συνοδοιπόρος. Ξεκούραστο κι αγχολυτικό στο μποτιλιάρισμα, αξιοπρεπές στον αυτοκινητόδρομο (σημειώστε ότι υπάρχει έκδοση με μεγαλύτερη μπαταρία, σαν αυτή που φορούσε το ID.4, για όσους ξημεροβραδιάζονται στις Εθνικές), απόλαυση στον επαρχιακό (μέρα και νύχτα), οικονομικό κι ευχάριστο. Τρία παράπονα έχω μόνο: αφενός τα σκληρά πλαστικά στην πόρτα, εκεί που ακουμπούσε ο αγκώνας μου. Μετά από τόσες ώρες οδήγηση, ειδικά την Κυριακή, το σημείο επαφής είχε ερεθιστεί. Το άλλο ήταν ο μικρός χώρος αποσκευών, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν θες το μοτέρ πίσω. Κι ότι δεν μπορείς να επιλέξεις την ανακύκλωση του αέρα όταν έχεις κλειστό τον κλιματισμό. Ε, μιας κι ανοίξαμε το κουτί με τις γκρίνιες, να ξαναπώ και για το ESP που δεν απενεργοποιείται. Είναι πολύ καλοστημένο και γυρίζει πολύ γλυκά και παιχνιδιάρικα πριν πέσει η καρπαζιά. Αλλά ευτυχώς βγαίνει στο ομοζυγωτικό Cupra Born.